Βρεττανία

Ancient Greek

Etymology

Βρεττανός (Brettanós) +‎ -ίᾱ (-íā)

Pronunciation

 

• IPA^(key): /bret.ta.ní.aː/ → /βret.taˈni.a/ → /vre.taˈni.a/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /bret.ta.ní.aː/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /bret.taˈni.a/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /βret.taˈni.a/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /vret.taˈni.a/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /vre.taˈni.a/

Proper noun

Βρεττᾰνίᾱ • (Brettaníā) f (genitive Βρεττᾰνίᾱς); first declension

1. Brittania; Great Britain
2. (in the plural) the British Isles

Inflection

First declension of ἡ Βρεττᾰνῐ́ᾱ; τῆς Βρεττᾰνῐ́ᾱς (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ἡ Βρεττᾰνῐ́ᾱ hē Brettaníā	τὼ Βρεττᾰνῐ́ᾱ tṑ Brettaníā	αἱ Βρεττᾰνῐ́αι hai Brettaníai
Genitive	τῆς Βρεττᾰνῐ́ᾱς tês Brettaníās	τοῖν Βρεττᾰνῐ́αιν toîn Brettaníain	τῶν Βρεττᾰνῐῶν tôn Brettaniôn
Dative	τῇ Βρεττᾰνῐ́ᾳ têi Brettaníāi	τοῖν Βρεττᾰνῐ́αιν toîn Brettaníain	ταῖς Βρεττᾰνῐ́αις taîs Brettaníais
Accusative	τὴν Βρεττᾰνῐ́ᾱν tḕn Brettaníān	τὼ Βρεττᾰνῐ́ᾱ tṑ Brettaníā	τᾱ̀ς Βρεττᾰνῐ́ᾱς tā̀s Brettaníās
Vocative	Βρεττᾰνῐ́ᾱ Brettaníā	Βρεττᾰνῐ́ᾱ Brettaníā	Βρεττᾰνῐ́αι Brettaníai
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Descendants

• Greek: Βρετανία (Vretanía)

Further reading

• Woodhouse, S. C. (1910) English–Greek Dictionary: A Vocabulary of the Attic Language‎^[1], London: Routledge & Kegan Paul Limited, page 1,004

Greek

Proper noun

Βρεττανία • (Vrettanía) f

1. Obsolete spelling of Βρετανία (Vretanía). after Ancient Greek Βρεττᾰνῐ́ᾱ

Declension

  Βρεττανία

case     \     number	singular
nominative	Βρεττανία •
genitive	Βρεττανίας •
accusative	Βρεττανία •
vocative	Βρεττανία •