διογενής

See also: Διογένης

Ancient Greek

Etymology

From Διο- (Dio-) (combining form of Ζεύς (Zeús)) + -γενής (-genḗs).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /di.o.ɡe.nɛ̌ːs/ → /ði.o.ʝeˈnis/ → /ði.o.ʝeˈnis/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /di.o.ɡe.nɛ̌ːs/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /di.o.ɡeˈne̝s/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ði.o.ʝeˈnis/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ði.o.ʝeˈnis/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ði.o.ʝeˈnis/

Adjective

δῐογενής • (diogenḗs) m or f (neuter δῐογενές); third declension

1. born of Zeus

Declension

Third declension of διογενής; διογενές (contracted, Attic)

Number		Singular			Dual			Plural
Case/Gender		Masculine / Feminine	Neuter		Masculine / Feminine	Neuter		Masculine / Feminine	Neuter
Nominative		διογενής diogenḗs	διογενές diogenés		διογενεῖ diogeneî	διογενεῖ diogeneî		διογενεῖς diogeneîs	διογενῆ diogenê
Genitive		διογενοῦς diogenoûs	διογενοῦς diogenoûs		διογενοῖν diogenoîn	διογενοῖν diogenoîn		διογενῶν diogenôn	διογενῶν diogenôn
Dative		διογενεῖ diogeneî	διογενεῖ diogeneî		διογενοῖν diogenoîn	διογενοῖν diogenoîn		διογενέσῐ / διογενέσῐν diogenési(n)	διογενέσῐ / διογενέσῐν diogenési(n)
Accusative		διογενῆ diogenê	διογενές diogenés		διογενεῖ diogeneî	διογενεῖ diogeneî		διογενεῖς diogeneîs	διογενῆ diogenê
Vocative		διογενές diogenés	διογενές diogenés		διογενεῖ diogeneî	διογενεῖ diogeneî		διογενεῖς diogeneîs	διογενῆ diogenê
Derived forms		Adverb			Comparative			Superlative
		διογενῶς diogenôs			διογενέστερος diogenésteros			διογενέστᾰτος diogenéstatos
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Derived terms

• Διογένης (Diogénēs)

Further reading

• “διογενής”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• Woodhouse, S. C. (1910) English–Greek Dictionary: A Vocabulary of the Attic Language‎^[1], London: Routledge & Kegan Paul Limited.
  • divine idem, page 244.
  • zeus idem, page 997.