κυμαίνων

Ancient Greek

Pronunciation

 

• IPA^(key): /kyː.mǎi̯.nɔːn/ → /cyˈmɛ.non/ → /ciˈme.non/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /kyː.mǎi̯.nɔːn/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /kyˈmɛ.non/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /cyˈmɛ.non/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /cyˈme.non/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ciˈme.non/

Participle

κῡμαίνων • (kūmaínōn) m (feminine κῡμαίνουσᾰ, neuter κῡμαῖνον); first/second declension

1. present participle of κῡμαίνω (kūmaínō)

Declension

First and third declension of κῡμαίνων; κῡμαίνουσᾰ; κῡμαῖνον (Attic)

Number		Singular				Dual				Plural
Case/Gender		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter
Nominative		κῡμαίνων kūmaínōn	κῡμαίνουσᾰ kūmaínousa	κῡμαῖνον kūmaînon		κῡμαίνοντε kūmaínonte	κῡμαινούσᾱ kūmainoúsā	κῡμαίνοντε kūmaínonte		κῡμαίνοντες kūmaínontes	κῡμαίνουσαι kūmaínousai	κῡμαίνοντᾰ kūmaínonta
Genitive		κῡμαίνοντος kūmaínontos	κῡμαινούσης kūmainoúsēs	κῡμαίνοντος kūmaínontos		κῡμαινόντοιν kūmainóntoin	κῡμαινούσαιν kūmainoúsain	κῡμαινόντοιν kūmainóntoin		κῡμαινόντων kūmainóntōn	κῡμαινουσῶν kūmainousôn	κῡμαινόντων kūmainóntōn
Dative		κῡμαίνοντῐ kūmaínonti	κῡμαινούσῃ kūmainoúsēi	κῡμαίνοντῐ kūmaínonti		κῡμαινόντοιν kūmainóntoin	κῡμαινούσαιν kūmainoúsain	κῡμαινόντοιν kūmainóntoin		κῡμαίνουσῐ / κῡμαίνουσῐν kūmaínousi(n)	κῡμαινούσαις kūmainoúsais	κῡμαίνουσῐ / κῡμαίνουσῐν kūmaínousi(n)
Accusative		κῡμαίνοντᾰ kūmaínonta	κῡμαίνουσᾰν kūmaínousan	κῡμαῖνον kūmaînon		κῡμαίνοντε kūmaínonte	κῡμαινούσᾱ kūmainoúsā	κῡμαίνοντε kūmaínonte		κῡμαίνοντᾰς kūmaínontas	κῡμαινούσᾱς kūmainoúsās	κῡμαίνοντᾰ kūmaínonta
Vocative		κῡμαίνων kūmaínōn	κῡμαίνουσᾰ kūmaínousa	κῡμαῖνον kūmaînon		κῡμαίνοντε kūmaínonte	κῡμαινούσᾱ kūmainoúsā	κῡμαίνοντε kūmaínonte		κῡμαίνοντες kūmaínontes	κῡμαίνουσαι kūmaínousai	κῡμαίνοντᾰ kūmaínonta
Derived forms		Adverb				Comparative				Superlative
		κῡμαινόντως kūmainóntōs				—				—
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.