κωλύω

Ancient Greek

Etymology

Possibly a Pre-Greek word; see also Semitic: Akkadian 𒄢 (kalû /⁠GUL⁠/, “to detain, delay, hold back [a person], to keep in custody, in confinement, to distrain, to prevent, to hinder”) Biblical Hebrew כֶּלֶא (kéle, “prison, jail”), Aramaic כלא (kəlāʾ, “to hinder, to restrain, to forbid”), Classical Syriac ܟ݁ܳܠܶܐ (kale, “hinder, forbid, restrain”) and Arabic كَلَأَ (kalaʔa, “to guard, to protect, to stop, to keep from access”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /kɔː.ly̌ː.ɔː/ → /koˈly.o/ → /koˈli.o/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /kɔː.ly̌ː.ɔː/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /koˈly.o/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /koˈly.o/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /koˈly.o/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /koˈli.o/

Verb

κωλῡ́ω • (kōlū́ō)

1. (with accusative of person and infinitive) to hinder, prevent someone from doing something

Usage notes

The other verbs of preventing usually take μή (mḗ) before the infinitive, but this is not the case with κωλύω (kōlúō).

Inflection

   Present: κωλῡ́ω, κωλῡ́ομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	κωλῡ́ω	κωλῡ́εις	κωλῡ́ει	κωλῡ́ετον	κωλῡ́ετον	κωλῡ́ομεν	κωλῡ́ετε	κωλῡ́ουσῐ(ν)
	subjunctive	κωλῡ́ω	κωλῡ́ῃς	κωλῡ́ῃ	κωλῡ́ητον	κωλῡ́ητον	κωλῡ́ωμεν	κωλῡ́ητε	κωλῡ́ωσῐ(ν)
	optative	κωλῡ́οιμῐ	κωλῡ́οις	κωλῡ́οι	κωλῡ́οιτον	κωλῡοίτην	κωλῡ́οιμεν	κωλῡ́οιτε	κωλῡ́οιεν
	imperative		κώλῡε	κωλῡέτω	κωλῡ́ετον	κωλῡέτων		κωλῡ́ετε	κωλῡόντων
middle/ passive	indicative	κωλῡ́ομαι	κωλῡ́ῃ, κωλῡ́ει	κωλῡ́εται	κωλῡ́εσθον	κωλῡ́εσθον	κωλῡόμεθᾰ	κωλῡ́εσθε	κωλῡ́ονται
	subjunctive	κωλῡ́ωμαι	κωλῡ́ῃ	κωλῡ́ηται	κωλῡ́ησθον	κωλῡ́ησθον	κωλῡώμεθᾰ	κωλῡ́ησθε	κωλῡ́ωνται
	optative	κωλῡοίμην	κωλῡ́οιο	κωλῡ́οιτο	κωλῡ́οισθον	κωλῡοίσθην	κωλῡοίμεθᾰ	κωλῡ́οισθε	κωλῡ́οιντο
	imperative		κωλῡ́ου	κωλῡέσθω	κωλῡ́εσθον	κωλῡέσθων		κωλῡ́εσθε	κωλῡέσθων
		active				middle/passive
infinitive		κωλῡ́ειν				κωλῡ́εσθαι
participle	m	κωλῡ́ων				κωλῡόμενος
	f	κωλῡ́ουσᾰ				κωλῡομένη
	n	κωλῦον				κωλῡόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Imperfect: ἐκώλῡον, ἐκωλῡόμην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐκώλῡον	ἐκώλῡες	ἐκώλῡε(ν)	ἐκωλῡ́ετον	ἐκωλῡέτην	ἐκωλῡ́ομεν	ἐκωλῡ́ετε	ἐκώλῡον
middle/ passive	indicative	ἐκωλῡόμην	ἐκωλῡ́ου	ἐκωλῡ́ετο	ἐκωλῡ́εσθον	ἐκωλῡέσθην	ἐκωλῡόμεθᾰ	ἐκωλῡ́εσθε	ἐκωλῡ́οντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Future: κωλῡ́σω, κωλῡ́σομαι, κωλῡθήσομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	κωλῡ́σω	κωλῡ́σεις	κωλῡ́σει	κωλῡ́σετον	κωλῡ́σετον	κωλῡ́σομεν	κωλῡ́σετε	κωλῡ́σουσῐ(ν)
	optative	κωλῡ́σοιμῐ	κωλῡ́σοις	κωλῡ́σοι	κωλῡ́σοιτον	κωλῡσοίτην	κωλῡ́σοιμεν	κωλῡ́σοιτε	κωλῡ́σοιεν
middle	indicative	κωλῡ́σομαι	κωλῡ́σῃ, κωλῡ́σει	κωλῡ́σεται	κωλῡ́σεσθον	κωλῡ́σεσθον	κωλῡσόμεθᾰ	κωλῡ́σεσθε	κωλῡ́σονται
	optative	κωλῡσοίμην	κωλῡ́σοιο	κωλῡ́σοιτο	κωλῡ́σοισθον	κωλῡσοίσθην	κωλῡσοίμεθᾰ	κωλῡ́σοισθε	κωλῡ́σοιντο
passive	indicative	κωλῡθήσομαι	κωλῡθήσῃ	κωλῡθήσεται	κωλῡθήσεσθον	κωλῡθήσεσθον	κωλῡθησόμεθᾰ	κωλῡθήσεσθε	κωλῡθήσονται
	optative	κωλῡθησοίμην	κωλῡθήσοιο	κωλῡθήσοιτο	κωλῡθήσοισθον	κωλῡθησοίσθην	κωλῡθησοίμεθᾰ	κωλῡθήσοισθε	κωλῡθήσοιντο
		active			middle		passive
infinitive		κωλῡ́σειν			κωλῡ́σεσθαι		κωλῡθήσεσθαι
participle	m	κωλῡ́σων			κωλῡσόμενος		κωλῡθησόμενος
	f	κωλῡ́σουσᾰ			κωλῡσομένη		κωλῡθησομένη
	n	κωλῦσον			κωλῡσόμενον		κωλῡθησόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Aorist: ἐκώλῡσᾰ, ἐκωλῡσᾰ́μην, ἐκωλῡ́θην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐκώλῡσᾰ	ἐκώλῡσᾰς	ἐκώλῡσε(ν)	ἐκωλῡ́σᾰτον	ἐκωλῡσᾰ́την	ἐκωλῡ́σᾰμεν	ἐκωλῡ́σᾰτε	ἐκώλῡσᾰν
	subjunctive	κωλῡ́σω	κωλῡ́σῃς	κωλῡ́σῃ	κωλῡ́σητον	κωλῡ́σητον	κωλῡ́σωμεν	κωλῡ́σητε	κωλῡ́σωσῐ(ν)
	optative	κωλῡ́σαιμῐ	κωλῡ́σειᾰς, κωλῡ́σαις	κωλῡ́σειε(ν), κωλῡ́σαι	κωλῡ́σαιτον	κωλῡσαίτην	κωλῡ́σαιμεν	κωλῡ́σαιτε	κωλῡ́σειᾰν, κωλῡ́σαιεν
	imperative		κώλῡσον	κωλῡσᾰ́τω	κωλῡ́σᾰτον	κωλῡσᾰ́των		κωλῡ́σᾰτε	κωλῡσᾰ́ντων
middle	indicative	ἐκωλῡσᾰ́μην	ἐκωλῡ́σω	ἐκωλῡ́σᾰτο	ἐκωλῡ́σᾰσθον	ἐκωλῡσᾰ́σθην	ἐκωλῡσᾰ́μεθᾰ	ἐκωλῡ́σᾰσθε	ἐκωλῡ́σᾰντο
	subjunctive	κωλῡ́σωμαι	κωλῡ́σῃ	κωλῡ́σηται	κωλῡ́σησθον	κωλῡ́σησθον	κωλῡσώμεθᾰ	κωλῡ́σησθε	κωλῡ́σωνται
	optative	κωλῡσαίμην	κωλῡ́σαιο	κωλῡ́σαιτο	κωλῡ́σαισθον	κωλῡσαίσθην	κωλῡσαίμεθᾰ	κωλῡ́σαισθε	κωλῡ́σαιντο
	imperative		κώλῡσαι	κωλῡσᾰ́σθω	κωλῡ́σᾰσθον	κωλῡσᾰ́σθων		κωλῡ́σᾰσθε	κωλῡσᾰ́σθων
passive	indicative	ἐκωλῡ́θην	ἐκωλῡ́θης	ἐκωλῡ́θη	ἐκωλῡ́θητον	ἐκωλῡθήτην	ἐκωλῡ́θημεν	ἐκωλῡ́θητε	ἐκωλῡ́θησᾰν
	subjunctive	κωλῡθῶ	κωλῡθῇς	κωλῡθῇ	κωλῡθῆτον	κωλῡθῆτον	κωλῡθῶμεν	κωλῡθῆτε	κωλῡθῶσῐ(ν)
	optative	κωλῡθείην	κωλῡθείης	κωλῡθείη	κωλῡθεῖτον, κωλῡθείητον	κωλῡθείτην, κωλῡθειήτην	κωλῡθεῖμεν, κωλῡθείημεν	κωλῡθεῖτε, κωλῡθείητε	κωλῡθεῖεν, κωλῡθείησᾰν
	imperative		κωλῡ́θητῐ	κωλῡθήτω	κωλῡ́θητον	κωλῡθήτων		κωλῡ́θητε	κωλῡθέντων
		active			middle		passive
infinitive		κωλῦσαι			κωλῡ́σᾰσθαι		κωλῡθῆναι
participle	m	κωλῡ́σᾱς			κωλῡσᾰ́μενος		κωλῡθείς
	f	κωλῡ́σᾱσᾰ			κωλῡσᾰμένη		κωλῡθεῖσᾰ
	n	κωλῦσᾰν			κωλῡσᾰ́μενον		κωλῡθέν
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Perfect: κεκώλῡκᾰ, κεκώλῡμαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	κεκώλῡκᾰ	κεκώλῡκᾰς	κεκώλῡκε(ν)	κεκωλῡ́κᾰτον	κεκωλῡ́κᾰτον	κεκωλῡ́κᾰμεν	κεκωλῡ́κᾰτε	κεκωλῡ́κᾱσῐ(ν)
	subjunctive	κεκωλῡ́κω	κεκωλῡ́κῃς	κεκωλῡ́κῃ	κεκωλῡ́κητον	κεκωλῡ́κητον	κεκωλῡ́κωμεν	κεκωλῡ́κητε	κεκωλῡ́κωσῐ(ν)
	optative	κεκωλῡ́κοιμῐ, κεκωλῡκοίην	κεκωλῡ́κοις, κεκωλῡκοίης	κεκωλῡ́κοι, κεκωλῡκοίη	κεκωλῡ́κοιτον	κεκωλῡκοίτην	κεκωλῡ́κοιμεν	κεκωλῡ́κοιτε	κεκωλῡ́κοιεν
	imperative		κεκώλῡκε	κεκωλῡκέτω	κεκωλῡ́κετον	κεκωλῡκέτων		κεκωλῡ́κετε	κεκωλῡκόντων
middle/ passive	indicative	κεκώλῡμαι	κεκώλῡσαι	κεκώλῡται	κεκώλῡσθον	κεκώλῡσθον	κεκωλῡ́μεθᾰ	κεκώλῡσθε	κεκώλῡνται
	subjunctive	κεκωλῡμένος ὦ	κεκωλῡμένος ᾖς	κεκωλῡμένος ᾖ	κεκωλῡμένω ἦτον	κεκωλῡμένω ἦτον	κεκωλῡμένοι ὦμεν	κεκωλῡμένοι ἦτε	κεκωλῡμένοι ὦσῐ(ν)
	optative	κεκωλῡμένος εἴην	κεκωλῡμένος εἴης	κεκωλῡμένος εἴη	κεκωλῡμένω εἴητον/εἶτον	κεκωλῡμένω εἰήτην/εἴτην	κεκωλῡμένοι εἴημεν/εἶμεν	κεκωλῡμένοι εἴητε/εἶτε	κεκωλῡμένοι εἴησᾰν/εἶεν
	imperative		κεκώλῡσο	κεκωλῡ́σθω	κεκώλῡσθον	κεκωλῡ́σθων		κεκώλῡσθε	κεκωλῡ́σθων
		active				middle/passive
infinitive		κεκωλῡκέναι				κεκωλῦσθαι
participle	m	κεκωλῡκώς				κεκωλῡμένος
	f	κεκωλῡκυῖᾰ				κεκωλῡμένη
	n	κεκωλῡκός				κεκωλῡμένον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Derived terms

• ἀντικωλύω (antikōlúō)
• ἀποκωλύω (apokōlúō)
• διακωλύω (diakōlúō)
• ἐγκωλύω (enkōlúō)
• ἐπικωλύω (epikōlúō)
• κατακωλύω (katakōlúō)
• συγκωλύω (sunkōlúō)

Related terms

• κώλυμα (kṓluma)
• κωλύμη (kōlúmē)
• κώλυσις (kṓlusis)
• κωλυτέον (kōlutéon)
• κωλυτήρ (kōlutḗr)
• κωλυτήριος (kōlutḗrios)
• κωλυτής (kōlutḗs)
• κωλυτικός (kōlutikós)
• κωλυτός (kōlutós)

References

• “κωλύω”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• “κωλύω”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
• κωλύω in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• “κωλύω”, in Slater, William J. (1969) Lexicon to Pindar, Berlin: Walter de Gruyter
• G2967 in Strong, James (1979) Strong’s Exhaustive Concordance to the Bible

Greek

Etymology

From Ancient Greek κωλύω of unknown etymon. Possibly related to the ancient κολούω (koloúō, “curtail, cut short”) or to *κῶλ-ος ("peg").

Pronunciation

• IPA^(key): /koˈli.o/
• Hyphenation: κω‧λύ‧ω

Verb

κωλύω • (kolýo) (past κώλυσα, passive κωλύομαι) found chiefly in the present and imperfect tenses

1. to prevent by putting an obstacle, hinder, preclude

   (usually in the passive) I am unable to

   Κωλύομαι, δεν μπορώ να σου πω τι συνέβη. Του υποσχέθηκα ότι θα το κρατήσω μυστικό.

   Kolýomai, den boró na sou po ti synévi. Tou yposchéthika óti tha to kratíso mystikó.

   I am hindered, I cannot tell you what happened. I promised him I will keep it a secret.

2. perfective tenses: for legal expressions

   Η διάταξη αυτή κωλύει την εφαρμογή της εθνικής ρυθμίσεως.

   I diátaxi aftí kolýei tin efarmogí tis ethnikís rythmíseos.

   That rule precludes the application of national legislation. (eur‑lex, 1993)

   Kωλύθηκε για λόγους υγείας. ― Kolýthike gia lógous ygeías. ― s/he was prevented because of health (problems) (Government Gazette 180/2015)

Usage notes

Past tenses: active κώλυσα and passive κωλύθηκα are mostly found in the compound and synonym παρακωλύω, in legal expressions and in old texts.

• Very frequent misspellings of κόλλησα (kóllisa) and κολλήθηκα (kollíthika) of verb κολλάω, κολλώ (kolláo, kolló, “glue, stick”).

  Το αυτοκίνητο κόλλησε στη λάσπη. ― To aftokínito kóllise sti láspi. ― The car stuck in the mud.

  Η αφίσα κολλήθηκε στον τοίχο. ― I afísa kollíthike ston toícho. ― The poster was stuck on the wall.

Conjugation

κωλύω   κωλύομαι

	Active voice ➤		Passive voice ➤
Indicative mood ➤	Imperfective aspect ➤	Perfective aspect ➤	Imperfective aspect	Perfective aspect
Non-past tenses ➤	Present ➤	Dependent ➤	Present	Dependent
1 sg	κωλύω	κωλύσω1	κωλύομαι	κωλυθώ1
2 sg	κωλύεις	κωλύσεις	κωλύεσαι	κωλυθείς
3 sg	κωλύει	κωλύσει	κωλύεται	κωλυθεί
1 pl	κωλύουμε, [‑ομε]	κωλύσουμε, [‑ομε]	κωλυόμαστε, {κωλυόμεθα}	κωλυθούμε
2 pl	κωλύετε	κωλύσετε	κωλύεστε, {κωλύεσθε}, [κωλυόσαστε]	κωλυθείτε
3 pl	κωλύουν[ε]	κωλύσουν[ε]	κωλύονται	κωλυθούν[ε]
Past tenses ➤	Imperfect ➤	Simple past ➤	Imperfect	Simple past
1 sg	κώλυα	κώλυσα1	κωλυόμουν[α]	κωλύθηκα1
2 sg	κώλυες	κώλυσες	κωλυόσουν[α]	κωλύθηκες
3 sg	κώλυε	κώλυσε	κωλυόταν[ε]	κωλύθηκε
1 pl	κωλύαμε	κωλύσαμε	κωλυόμασταν, (‑όμαστε)	κωλυθήκαμε
2 pl	κωλύατε	κωλύσατε	κωλυόσασταν, (‑όσαστε)	κωλυθήκατε
3 pl	κώλυαν, [κωλύαν(ε)]	κώλυσαν, [κωλύσαν(ε)]	κωλύονταν, [κωλυόντουσαν]	κωλύθηκαν, [κωλυθήκαν(ε)]
Future tenses ➤	Continuous ➤	Simple ➤	Continuous	Simple
1 sg	θα κωλύω ➤	θα κωλύσω ➤	θα κωλύομαι ➤	θα κωλυθώ ➤
2,3 sg, 1,2,3 pl	θα κωλύεις, …	θα κωλύσεις, …	θα κωλύεσαι, …	θα κωλυθείς, …
	Perfect aspect ➤		Perfect aspect
Present perfect ➤	έχω, έχεις, … κωλύσει		έχω, έχεις, … κωλυθεί
Past perfect ➤	είχα, είχες, … κωλύσει		είχα, είχες, … κωλυθεί
Future perfect ➤	θα έχω, θα έχεις, … κωλύσει		θα έχω, θα έχεις, … κωλυθεί
Subjunctive mood ➤	Formed using present, dependent (for simple past) or present perfect from above with a particle (να, ας).
Imperative mood ➤	Imperfective aspect	Perfective aspect	Imperfective aspect	Perfective aspect
2 sg	κώλυε	κώλυσε	—	κωλύσου
2 pl	κωλύετε	κωλύστε	κωλύεστε	κωλυθείτε
Other forms	Active voice		Passive voice
Present participle➤	κωλύοντας ➤		κωλυόμενος, ‑η, ‑ο ➤
Perfect participle➤	έχοντας κωλύσει ➤		—
Nonfinite form➤	κωλύσει		κωλυθεί
Notes     Appendix:Greek verbs	1. Past tenses, are found in the compound παρακωλύω, in legal expressions and in old texts.  • (…) optional or informal.   […] rare.   {…} learned, archaic.  • Multiple forms are shown in order of reducing frequency.  • Periphrastic imperative forms may be produced using the subjunctive.

Synonyms

• παρακωλύω (parakolýo)
• παρεμποδίζω (parempodízo)
• εμποδίζω (empodízo)

 

Related terms

• ακώλυτος (akólytos, “unhindered”)
• απαρακώλυτος (aparakólytos, “unhindered”)
• κώλυμα n (kólyma, “hindrance”)
• κωλυόμενος (kolyómenos, “being hindered”, participle)
• κωλυσιεργία f (kolysiergía)
• κωλυσιεργώ (kolysiergó, “prevent by prolonging”)
• παρακώλυση f (parakólysi, “hindrance”)
• παρακωλύω (parakolýo, “hinder”)