πανδοχεῖον

Ancient Greek

Pronunciation

 

• IPA^(key): /pan.do.kʰêː.on/ → /pan.doˈçi.on/ → /pan.doˈçi.on/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /pan.do.kʰêː.on/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /pan.doˈkʰi.on/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /pan.doˈçi.on/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /pan.doˈçi.on/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /pan.doˈçi.on/

Noun

πανδοχεῖον • (pandokheîon) n (genitive πανδοχείου); second declension

1. Alternative form of πανδοκεῖον (pandokeîon)

Inflection

Second declension of τὸ πανδοχεῖον; τοῦ πανδοχείου (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	τὸ πανδοχεῖον tò pandokheîon	τὼ πανδοχείω tṑ pandokheíō	τᾰ̀ πανδοχεῖᾰ tà pandokheîa
Genitive	τοῦ πανδοχείου toû pandokheíou	τοῖν πανδοχείοιν toîn pandokheíoin	τῶν πανδοχείων tôn pandokheíōn
Dative	τῷ πανδοχείῳ tôi pandokheíōi	τοῖν πανδοχείοιν toîn pandokheíoin	τοῖς πανδοχείοις toîs pandokheíois
Accusative	τὸ πανδοχεῖον tò pandokheîon	τὼ πανδοχείω tṑ pandokheíō	τᾰ̀ πανδοχεῖᾰ tà pandokheîa
Vocative	πανδοχεῖον pandokheîon	πανδοχείω pandokheíō	πανδοχεῖᾰ pandokheîa
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

References

• “πανδοχεῖον”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• πανδοχεῖον in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• Bauer, Walter et al. (2001) A Greek–English Lexicon of the New Testament and Other Early Christian Literature, Third edition, Chicago: University of Chicago Press
• G3829 in Strong, James (1979) Strong’s Exhaustive Concordance to the Bible