στραγγαλίς

Ancient Greek

Etymology

From στραγγάλη (strangálē, “halter”) +‎ -ῐ́ς (-ís).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /straŋ.ɡa.lís/ → /straŋ.ɡaˈlis/ → /straŋ.ɡaˈlis/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /straŋ.ɡa.lís/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /straŋ.ɡaˈlis/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /straŋ.ɡaˈlis/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /straŋ.ɡaˈlis/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /straŋ.ɡaˈlis/

Noun

στραγγᾰλῐ́ς • (strangalís) f (genitive στραγγᾰλῐ́δος); third declension

1. intricate knot
2. (pathology) knot or induration in the breast or other parts
3. some kind of ornament

Declension

Third declension of ἡ στραγγᾰλῐ́ς; τῆς στραγγᾰλῐ́δος (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ἡ στραγγᾰλῐ́ς hē strangalís	τὼ στραγγᾰλῐ́δε tṑ strangalíde	αἱ στραγγᾰλῐ́δες hai strangalídes
Genitive	τῆς στραγγᾰλῐ́δος tês strangalídos	τοῖν στραγγᾰλῐ́δοιν toîn strangalídoin	τῶν στραγγᾰλῐ́δων tôn strangalídōn
Dative	τῇ στραγγᾰλῐ́δῐ têi strangalídi	τοῖν στραγγᾰλῐ́δοιν toîn strangalídoin	ταῖς στραγγᾰλῐ́σῐ / στραγγᾰλῐ́σῐν taîs strangalísi(n)
Accusative	τὴν στραγγᾰλῐ́δᾰ tḕn strangalída	τὼ στραγγᾰλῐ́δε tṑ strangalíde	τᾱ̀ς στραγγᾰλῐ́δᾰς tā̀s strangalídas
Vocative	στραγγᾰλῐ́ς strangalís	στραγγᾰλῐ́δε strangalíde	στραγγᾰλῐ́δες strangalídes
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension. Nominative singular -ς (-s) arose by reduction of the original cluster *-ds.

References

• “στραγγαλίς”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• στραγγαλίς in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette