τελέθω

Ancient Greek

Etymology

From Proto-Indo-European *kʷel- (“to turn”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /te.lé.tʰɔː/ → /teˈle.θo/ → /teˈle.θo/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /te.lé.tʰɔː/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /teˈle.tʰo/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /teˈle.θo/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /teˈle.θo/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /teˈle.θo/

Verb

τελέθω • (teléthō) (poetic, chiefly Epic)

1. to come around (of a period of time)
2. to turn out to be, prove to be
3. to come into being, be brought about, arise
4. to be
5. (in middle) to become

Conjugation

Attested only in the present tense.

   Present: τελέθω, τελέθομαι (Epic)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	τελέθω	τελέθεις	τελέθει	τελέθετον	τελέθετον	τελέθομεν	τελέθετε	τελέθουσῐ(ν)
	subjunctive	τελέθω, τελέθωμῐ	τελέθῃς, τελέθῃσθᾰ	τελέθῃ, τελέθῃσῐ	τελέθητον	τελέθητον	τελέθωμεν	τελέθητε	τελέθωσῐ(ν)
	optative	τελέθοιμῐ	τελέθοισ(θᾰ)	τελέθοι	τελέθοιτον	τελεθοίτην	τελέθοιμεν	τελέθοιτε	τελέθοιεν
	imperative		τέλεθε	τελεθέτω	τελέθετον	τελεθέτων		τελέθετε	τελεθόντων
middle	indicative	τελέθομαι	τελέθεαι	τελέθεται	τελέθεσθον	τελέθεσθον	τελεθόμε(σ)θᾰ	τελέθεσθε	τελέθονται
	subjunctive	τελέθωμαι	τελέθηαι	τελέθηται	τελέθησθον	τελέθησθον	τελεθώμε(σ)θᾰ	τελέθησθε	τελέθωνται
	optative	τελεθοίμην	τελέθοιο	τελέθοιτο	τελέθοισθον	τελεθοίσθην	τελεθοίμε(σ)θᾰ	τελέθοισθε	τελεθοίᾰτο
	imperative		τελέθεο	τελεθέσθω	τελέθεσθον	τελεθέσθων		τελέθεσθε	τελεθέσθων
		active
infinitive		τελέθειν/τελεθέμεν(αι)/τελέθμεν(αι)				τελέθεσθαι
participle	m	τελέθων				τελεθόμενος
	f	τελέθουσᾰ				τελεθομένη
	n	τελέθον				τελεθόμενον
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Present: τελεθέσκω, τελεθέσκομαι (Ionic iterative)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	τελεθέσκω	τελεθέσκεις	τελεθέσκει	τελεθέσκετον	τελεθέσκετον	τελεθέσκομεν	τελεθέσκετε	τελεθέσκουσῐ(ν)
	subjunctive	τελεθέσκω	τελεθέσκῃς	τελεθέσκῃ	τελεθέσκητον	τελεθέσκητον	τελεθέσκωμεν	τελεθέσκητε	τελεθέσκωσῐ(ν)
	optative	τελεθέσκοιμῐ	τελεθέσκοις	τελεθέσκοι	τελεθέσκοιτον	τελεθεσκοίτην	τελεθέσκοιμεν	τελεθέσκοιτε	τελεθέσκοιεν
	imperative		τελέθεσκε	τελεθεσκέτω	τελεθέσκετον	τελεθεσκέτων		τελεθέσκετε	τελεθεσκόντων
middle	indicative	τελεθέσκομαι	τελεθέσκεαι	τελεθέσκεται	τελεθέσκεσθον	τελεθέσκεσθον	τελεθεσκόμεθᾰ	τελεθέσκεσθε	τελεθέσκονται
	subjunctive	τελεθέσκωμαι	τελεθέσκηαι	τελεθέσκηται	τελεθέσκησθον	τελεθέσκησθον	τελεθεσκώμεθᾰ	τελεθέσκησθε	τελεθέσκωνται
	optative	τελεθεσκοίμην	τελεθέσκοιο	τελεθέσκοιτο	τελεθέσκοισθον	τελεθεσκοίσθην	τελεθεσκοίμεθᾰ	τελεθέσκοισθε	τελεθεσκοίᾰτο
	imperative		τελεθέσκευ	τελεθεσκέσθω	τελεθέσκεσθον	τελεθεσκέσθων		τελεθέσκεσθε	τελεθεσκέσθων
		active
infinitive		τελεθέσκειν				τελεθέσκεσθαι
participle	m	τελεθέσκων				τελεθεσκόμενος
	f	τελεθέσκουσᾰ				τελεθεσκομένη
	n	τελεθέσκον				τελεθεσκόμενον
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Related terms

• πέλω (pélō)
• τέλλω (téllō)

 

Further reading

• “τελέθω”, in Autenrieth, Georg (1891) A Homeric Dictionary for Schools and Colleges, New York: Harper and Brothers
• τελέθω in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• τελέθω in Cunliffe, Richard J. (1924) A Lexicon of the Homeric Dialect: Expanded Edition, Norman: University of Oklahoma Press, published 1963
• “τελέθω”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• “τελέθω”, in Slater, William J. (1969) Lexicon to Pindar, Berlin: Walter de Gruyter