χαμαί

Ancient Greek

Etymology

From a case form of Proto-Indo-European *dʰéǵʰōm (whence also χθών (khthṓn, “earth”). Ringe identifies this as a fossilized allative/directive (Proto-Indo-European *ǵʰm̥m-éh₂) suffixed with the "hic-et-nunc particle" -i (Proto-Indo-European *ǵʰm̥m-éh₂-i) (also optionally attached to the locative of any noun); if so, then cognate with Old Hittite 𒁖𒈾𒀀 (taknā), which lacks the particle. Ringe adduces this correspondence as evidence for reconstructing the allative for Proto-Indo-European. Compare other cognate forms with the same semantics: Sanskrit क्ष्मया (kṣmayā́), Sanskrit ज्मया (jmayā́) (instrumental), Sanskrit क्षमा (kṣamā́) (also instrumental), and Sanskrit क्षामि (kṣā́mi), Latin humī (locative). Also compare πάλαι (pálai) and παραί (paraí).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /kʰa.mǎi̯/ → /xaˈmɛ/ → /xaˈme/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /kʰa.mǎi̯/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /kʰaˈmɛ/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /xaˈmɛ/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /xaˈme/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /xaˈme/

Adverb

χᾰμαί • (khamaí)

1. on the earth, near the ground
2. to the earth/ground

Derived terms

• χᾰμαιάκτη (khamaiáktē)
• χᾰμαιβάλανος (khamaibálanos)
• χᾰμαίβατος (khamaíbatos)
• χᾰμαίγειρον (khamaígeiron)
• χᾰμαιγηνής (khamaigēnḗs)
• χᾰμαιδάφνη (khamaidáphnē)
• χᾰμαιδιδάσκαλος (khamaididáskalos)
• χᾰμαιδικαστής (khamaidikastḗs)
• χᾰμαίδρυς (khamaídrus)
• χᾰμαιεύρετος (khamaieúretos)
• χᾰμαίζηλος (khamaízēlos)
• χᾰμαιζυμήτης (khamaizumḗtēs)
• χᾰμαῖθεν (khamaîthen)
• χᾰμαίκαυλος (khamaíkaulos)
• χᾰμαικέρασος (khamaikérasos)
• χᾰμαίκισσος (khamaíkissos)
• χᾰμαικλινής (khamaiklinḗs)
• χᾰμαικοιτέω (khamaikoitéō)
• χᾰμαικυπάρισσος (khamaikupárissos)
• χᾰμαίλεος (khamaíleos)
• χᾰμαιλεύκη (khamaileúkē)
• χᾰμαιλεχής (khamailekhḗs)
• χᾰμαιλέων (khamailéōn)
• χᾰμαιλίβανος (khamailíbanos)
• χᾰμαίλυκος (khamaílukos)
• χᾰμαίμηλον (khamaímēlon)
• χᾰμαιμυρσίνη (khamaimursínē)
• χᾰμαιμύρτη (khamaimúrtē)
• χᾰμαιπετέω (khamaipetéō)
• χᾰμαιπεύκη (khamaipeúkē)
• χᾰμαίπιτυς (khamaípitus)
• χᾰμαιπλάτανος (khamaiplátanos)
• χᾰμαίπους (khamaípous)
• χᾰμαιράφανος (khamairáphanos)
• χᾰμαιρεπής (khamairepḗs)
• χᾰμαίρυτον (khamaíruton)
• χᾰμαίρωψ (khamaírōps)
• χᾰμαίστρωτος (khamaístrōtos)
• χᾰμαισύκη (khamaisúkē)
• χᾰμαισχιδής (khamaiskhidḗs)
• χᾰμαιτυπέω (khamaitupéō)
• χᾰμαριφής (khamariphḗs)
• χᾰμελαία (khamelaía)
• χᾰμερπής (khamerpḗs)
• χᾰμεύνη (khameúnē)

 

Descendants

• → Albanian: hjima
• Byzantine Greek: χάμω (khámō)
  • Greek: χάμω (chámo)
  • Greek: χαμέ (chamé) (Cypriot)
• → Late Latin: cama (possibly)
  • Portuguese: cama
  • Spanish: cama

Further reading

• “χαμαί”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• “χαμαί”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
• “χαμαί”, in Autenrieth, Georg (1891) A Homeric Dictionary for Schools and Colleges, New York: Harper and Brothers
• χαμαί in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• Bauer, Walter et al. (2001) A Greek–English Lexicon of the New Testament and Other Early Christian Literature, Third edition, Chicago: University of Chicago Press
• χαμαί in Cunliffe, Richard J. (1924) A Lexicon of the Homeric Dialect: Expanded Edition, Norman: University of Oklahoma Press, published 1963
• “χαμαί”, in Slater, William J. (1969) Lexicon to Pindar, Berlin: Walter de Gruyter
• G5476 in Strong, James (1979) Strong’s Exhaustive Concordance to the Bible
• Woodhouse, S. C. (1910) English–Greek Dictionary: A Vocabulary of the Attic Language‎^[2], London: Routledge & Kegan Paul Limited.
  • ground idem, page 375.
• Beekes, Robert S. P. (2010) Etymological Dictionary of Greek (Leiden Indo-European Etymological Dictionary Series; 10), with the assistance of Lucien van Beek, Leiden, Boston: Brill, →ISBN