ψευδαπόστολος

Ancient Greek

Etymology

From ψευδο- (pseudo-, “false”) +‎ ἀπόστολος (apóstolos, “apostle; ambassador”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /pseβ.ðaˈpos.to.los/ → /psev.ðaˈpos.to.los/

• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /psew.daˈpos.to.los/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /pseβ.ðaˈpos.to.los/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /psev.ðaˈpos.to.los/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /psev.ðaˈpos.to.los/

Noun

ψευδᾰπόστολος • (pseudapóstolos) m (genitive ψευδᾰποστόλου); second declension

1. (Christianity) false ambassador or apostle
   • 55 CE – 56 CE, Paul the Apostle, Second Epistle to the Corinthians 11:13:

     οἱ γὰρ τοιοῦτοι ψευδαπόστολοι, ἐργάται δόλιοι, μετασχηματιζόμενοι εἰς ἀποστόλους Χριστοῦ·

     hoi gàr toioûtoi pseudapóstoloi, ergátai dólioi, metaskhēmatizómenoi eis apostólous Khristoû;

     You see, such men [are] false apostles, deceitful practioners, disguising themselves as apostles of Christ:

Usage notes

• Primarily attested in the plural in the Pauline epistles, and other Christian literature.

Inflection

Second declension of ὁ ψευδᾰπόστολος; τοῦ ψευδᾰποστόλου (Koine)

Case / #	Singular	Plural
Nominative	ὁ ψευδᾰπόστολος ho pseudapóstolos	οἱ ψευδᾰπόστολοι hoi pseudapóstoloi
Genitive	τοῦ ψευδᾰποστόλου toû pseudapostólou	τῶν ψευδᾰποστόλων tôn pseudapostólōn
Dative	τῷ ψευδᾰποστόλῳ tôi pseudapostólōi	τοῖς ψευδᾰποστόλοις toîs pseudapostólois
Accusative	τὸν ψευδᾰπόστολον tòn pseudapóstolon	τοὺς ψευδᾰποστόλους toùs pseudapostólous
Vocative	ψευδᾰπόστολε pseudapóstole	ψευδᾰπόστολοι pseudapóstoloi

Descendants

• → Gothic: 𐌲𐌰𐌻𐌹𐌿𐌲𐌰𐌰𐍀𐌰𐌿𐍃𐍄𐌰𐌿𐌻𐌿𐍃 (galiugaapaustaulus) (calque)

Further reading

• “ψευδαπόστολος”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• ψευδαπόστολος in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette