ἀγορεύων

Ancient Greek edit

Pronunciation edit

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /a.ɡo.rěu̯.ɔːn/
(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /a.ɡoˈre.won/
(4^th CE Koine) IPA^(key): /a.ɣoˈre.βon/
(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /a.ɣoˈre.von/
(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /a.ɣoˈre.von/

Participle edit

ἀγορεύων • (agoreúōn) m (feminine ἀγορεύουσᾰ, neuter ἀγορεῦον); first/third declension

present active participle of ἀγορεύω (agoreúō)

Declension edit

First and third declension of ἀγορεύων; ἀγορεύουσᾰ; ἀγορεῦον (Attic)

Number	Singular			Dual			Plural
Case/Gender	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter	Masculine	Feminine	Neuter
Nominative	ἀγορεύων agoreúōn	ἀγορεύουσᾰ agoreúousa	ἀγορεῦον agoreûon	ἀγορεύοντε agoreúonte	ἀγορευούσᾱ agoreuoúsā	ἀγορεύοντε agoreúonte	ἀγορεύοντες agoreúontes	ἀγορεύουσαι agoreúousai	ἀγορεύοντᾰ agoreúonta
Genitive	ἀγορεύοντος agoreúontos	ἀγορευούσης agoreuoúsēs	ἀγορεύοντος agoreúontos	ἀγορευόντοιν agoreuóntoin	ἀγορευούσαιν agoreuoúsain	ἀγορευόντοιν agoreuóntoin	ἀγορευόντων agoreuóntōn	ἀγορευουσῶν agoreuousôn	ἀγορευόντων agoreuóntōn
Dative	ἀγορεύοντῐ agoreúonti	ἀγορευούσῃ agoreuoúsēi	ἀγορεύοντῐ agoreúonti	ἀγορευόντοιν agoreuóntoin	ἀγορευούσαιν agoreuoúsain	ἀγορευόντοιν agoreuóntoin	ἀγορεύουσῐ / ἀγορεύουσῐν agoreúousi(n)	ἀγορευούσαις agoreuoúsais	ἀγορεύουσῐ / ἀγορεύουσῐν agoreúousi(n)
Accusative	ἀγορεύοντᾰ agoreúonta	ἀγορεύουσᾰν agoreúousan	ἀγορεῦον agoreûon	ἀγορεύοντε agoreúonte	ἀγορευούσᾱ agoreuoúsā	ἀγορεύοντε agoreúonte	ἀγορεύοντᾰς agoreúontas	ἀγορευούσᾱς agoreuoúsās	ἀγορεύοντᾰ agoreúonta
Vocative	ἀγορεύων agoreúōn	ἀγορεύουσᾰ agoreúousa	ἀγορεῦον agoreûon	ἀγορεύοντε agoreúonte	ἀγορευούσᾱ agoreuoúsā	ἀγορεύοντε agoreúonte	ἀγορεύοντες agoreúontes	ἀγορεύουσαι agoreúousai	ἀγορεύοντᾰ agoreúonta
Derived forms	Adverb			Comparative			Superlative
Derived forms	ἀγορευόντως agoreuóntōs			—			—
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.