ὑπόγλωσσον

Ancient Greek

Etymology

Neuter form of ὑπόγλωσσος (hupóglōssos, “under the tongue”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /hy.pó.ɡlɔːs.son/ → /yˈpo.ɣlos.son/ → /iˈpo.ɣlo.son/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /hy.pó.ɡlɔːs.son/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /(h)yˈpo.ɡlos.son/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /yˈpo.ɣlos.son/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /yˈpo.ɣlos.son/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /iˈpo.ɣlo.son/

Noun

ὑπόγλωσσον • (hupóglōsson) n (genitive ὑπογλώσσου); second declension

1. horse tongue (Ruscus hypoglossum)

Inflection

Second declension of τὸ ὑπόγλωσσον; τοῦ ὑπογλώσσου (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	τὸ ὑπόγλωσσον tò hupóglōsson	τὼ ὑπογλώσσω tṑ hupoglṓssō	τᾰ̀ ὑπόγλωσσᾰ tà hupóglōssa
Genitive	τοῦ ὑπογλώσσου toû hupoglṓssou	τοῖν ὑπογλώσσοιν toîn hupoglṓssoin	τῶν ὑπογλώσσων tôn hupoglṓssōn
Dative	τῷ ὑπογλώσσῳ tôi hupoglṓssōi	τοῖν ὑπογλώσσοιν toîn hupoglṓssoin	τοῖς ὑπογλώσσοις toîs hupoglṓssois
Accusative	τὸ ὑπόγλωσσον tò hupóglōsson	τὼ ὑπογλώσσω tṑ hupoglṓssō	τᾰ̀ ὑπόγλωσσᾰ tà hupóglōssa
Vocative	ὑπόγλωσσον hupóglōsson	ὑπογλώσσω hupoglṓssō	ὑπόγλωσσᾰ hupóglōssa
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Further reading

• “ὑπόγλωσσον”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• ὑπόγλωσσον in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette