Charisius
Latin edit
Alternative forms edit
Etymology edit
From the Ancient Greek Χαρίσιος (Kharísios).
Pronunciation edit
- (Classical) IPA(key): /kʰaˈri.si.us/, [kʰäˈrɪs̠iʊs̠]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /kaˈri.si.us/, [käˈriːs̬ius]
Proper noun edit
Charisius m sg (genitive Charisiī or Charisī); second declension
- An Athenian orator, imitator of Lysias.
- 46 BC, M. Tullius Cicero (aut.), A.S. Wilkins (ed.), Brutus (1911), ch. lxxxiii, § 286:
- et quidem duo fuerunt per idem tempus dissimiles inter se, sed Attici tamen; quorum Charisius multarum orationum, quas scribebat aliis, cum cupere videretur imitari Lysiam; Demochares autem, qui fuit Demostheni sororis filius, et orationes scripsit aliquot et earum rerum historiam quae erant Athenis ipsius aetate gestae non tam historico quam oratorio genere perscripsit. Atque Charisi vult Hegesias esse similis, isque se ita putat Atticum, ut veros illos prae se paene agrestis putet.
- c. AD 95, M. Fabius Quintilianus (aut.), H.E. Butler (ed.), Institutio Oratoria (1922), bk X, ch. i, § 70:
- nec nihil profecto viderunt, qui orationes, quae Charisii nomini addicuntur, a Menandro scriptas putant.
- 46 BC, M. Tullius Cicero (aut.), A.S. Wilkins (ed.), Brutus (1911), ch. lxxxiii, § 286:
- Flavius Sosipater Charisius (a Latin grammarian in the fourth Christian century)
- (Can we find and add a quotation of Maurus Servius Honoratus to this entry?)
- Aurelius Arcadius Charisius (a Roman jurist of the time of Constantine the Great)
Declension edit
Second-declension noun, singular only.
Case | Singular |
---|---|
Nominative | Charisius |
Genitive | Charisiī Charisī1 |
Dative | Charisiō |
Accusative | Charisium |
Ablative | Charisiō |
Vocative | Charisī |
1Found in older Latin (until the Augustan Age).
References edit
- “Chărĭsĭus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- Chărĭsĭus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette, page 299/1.