Latin edit

Alternative forms edit

Etymology edit

From the Ancient Greek Χαρίσιος (Kharísios).

Pronunciation edit

Proper noun edit

Charisius m sg (genitive Charisiī or Charisī); second declension

  1. An Athenian orator, imitator of Lysias.
    • 46 BC, M. Tullius Cicero (aut.), A.S. Wilkins (ed.), Brutus (1911), ch. lxxxiii, § 286:
      et quidem duo fuerunt per idem tempus dissimiles inter se, sed Attici tamen; quorum Charisius multarum orationum, quas scribebat aliis, cum cupere videretur imitari Lysiam; Demochares autem, qui fuit Demostheni sororis filius, et orationes scripsit aliquot et earum rerum historiam quae erant Athenis ipsius aetate gestae non tam historico quam oratorio genere perscripsit. Atque Charisi vult Hegesias esse similis, isque se ita putat Atticum, ut veros illos prae se paene agrestis putet.
    • c. AD 95, M. Fabius Quintilianus (aut.), H.E. Butler (ed.), Institutio Oratoria (1922), bk X, ch. i, § 70:
      nec nihil profecto viderunt, qui orationes, quae Charisii nomini addicuntur, a Menandro scriptas putant.
  2. Flavius Sosipater Charisius (a Latin grammarian in the fourth Christian century)
    (Can we find and add a quotation of Maurus Servius Honoratus to this entry?)
  3. Aurelius Arcadius Charisius (a Roman jurist of the time of Constantine the Great)

Declension edit

Second-declension noun, singular only.

Case Singular
Nominative Charisius
Genitive Charisiī
Charisī1
Dative Charisiō
Accusative Charisium
Ablative Charisiō
Vocative Charisī

1Found in older Latin (until the Augustan Age).

References edit

  • Chărĭsĭus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • Chărĭsĭus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette, page 299/1.