Quintinus
Latin edit
Etymology edit
From Latin diminutive of Quīntus, from quīntus (“fifth”), itself from quīnque (“five”).
Pronunciation edit
- (Classical) IPA(key): /kʷiːnˈtiː.nus/, [kʷiːn̪ˈt̪iːnʊs̠]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /kwinˈti.nus/, [kwin̪ˈt̪iːnus]
Proper noun edit
Quīntīnus m sg (genitive Quīntīnī); second declension
- a male given name. Feminine form: Quīntīna
Declension edit
Second-declension noun, singular only.
Case | Singular |
---|---|
Nominative | Quīntīnus |
Genitive | Quīntīnī |
Dative | Quīntīnō |
Accusative | Quīntīnum |
Ablative | Quīntīnō |
Vocative | Quīntīne |
Descendants edit
Descendants
- Basque: Kindin
- Breton: Kentin, Kintin
- Catalan: Quintí
- Cantonese Chinese: 昆廷 (Kwan-ting)
- Mandarin Chinese: 康坦 (Kāngtǎn), 昆廷 (Kūntíng)
- Corsican: Quintinu
- Dutch: Quintijn, Quentijn
- English: Quentin, Quintin
- Flemish: Quinten, Kwinten
- French: Quentin, Quintin
- Greek: Κοϊντίνος (Koïntínos), Κουϊντίνος (Kouïntínos), Κυντίνος (Kyntínos)
- Italian: Quintino
- Japanese: カンタン (Kantan), クエンティン (Kuentin)
- Lithuanian: Kventinas
- Polish: Kwintyn
- Portuguese: Quintino
- Russian: Квинтин (Kvintin)
- Serbo-Croatian: Kvintin
- Slovak: Quintin
- Spanish: Quintín
- Swedish: Qvintinus
References edit
- Quintīna, Quintīnus, Quintĭo in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette: “1,303/1”