Vincentius
Latin edit
Etymology edit
From vincēns (“conquering”) + -ius, present participle of vincō.
Pronunciation edit
- (Classical) IPA(key): /u̯inˈken.ti.us/, [u̯ɪŋˈkɛn̪t̪iʊs̠]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /vinˈt͡ʃen.t͡si.us/, [vin̠ʲˈt͡ʃɛnt̪͡s̪ius]
Proper noun edit
Vincentius m (genitive Vincentiī or Vincentī); second declension
- a male given name
Declension edit
Second-declension noun.
Case | Singular | Plural |
---|---|---|
Nominative | Vincentius | Vincentiī |
Genitive | Vincentiī Vincentī1 |
Vincentiōrum |
Dative | Vincentiō | Vincentiīs |
Accusative | Vincentium | Vincentiōs |
Ablative | Vincentiō | Vincentiīs |
Vocative | Vincentī | Vincentiī |
1Found in older Latin (until the Augustan Age).