accognitus
Latin edit
Etymology edit
Perfect passive participle of accognōscō.
Participle edit
accognitus (feminine accognita, neuter accognitum); first/second-declension participle (Late Latin)[1]
Declension edit
First/second-declension adjective.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | accognitus | accognita | accognitum | accognitī | accognitae | accognita | |
Genitive | accognitī | accognitae | accognitī | accognitōrum | accognitārum | accognitōrum | |
Dative | accognitō | accognitō | accognitīs | ||||
Accusative | accognitum | accognitam | accognitum | accognitōs | accognitās | accognita | |
Ablative | accognitō | accognitā | accognitō | accognitīs | |||
Vocative | accognite | accognita | accognitum | accognitī | accognitae | accognita |
Derived terms edit
Descendants edit
References edit
- ^ Walther von Wartburg (1928–2002) “accŏgnĭtus”, in Französisches Etymologisches Wörterbuch (in German), volumes 24: Refonte A–Aorte, page 78