benefactus
Latin edit
Etymology edit
From Proto-Italic *dwenedfaktos, perfect passive participle of benefaciō.
Participle edit
benefactus (feminine benefacta, neuter benefactum); first/second-declension participle
Declension edit
First/second-declension adjective.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | benefactus | benefacta | benefactum | benefactī | benefactae | benefacta | |
Genitive | benefactī | benefactae | benefactī | benefactōrum | benefactārum | benefactōrum | |
Dative | benefactō | benefactō | benefactīs | ||||
Accusative | benefactum | benefactam | benefactum | benefactōs | benefactās | benefacta | |
Ablative | benefactō | benefactā | benefactō | benefactīs | |||
Vocative | benefacte | benefacta | benefactum | benefactī | benefactae | benefacta |
Related terms edit
Descendants edit
References edit
- benefactus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
- to return evil for good: benefacta maleficiis pensare
- to return good for evil: maleficia benefactis remunerari
- to return evil for good: benefacta maleficiis pensare