See also: Bilgin

Turkish edit

Etymology edit

From Ottoman Turkish بلمك (bilmek)[1] or بیلمك (to know, to understand, to recognize),[2] Proto-Turkic *bil- (to know),[3][4] morphologically bil- +‎ -gin.

Pronunciation edit

  • IPA(key): /bilˈɟin/
  • (file)
  • Hyphenation: bil‧gin

Noun edit

bilgin (definite accusative bilgini, plural bilginler)

  1. A learned person, pundit, scholar.
    Synonym: âlim

Declension edit

Inflection
Nominative bilgin
Definite accusative bilgini
Singular Plural
Nominative bilgin bilginler
Definite accusative bilgini bilginleri
Dative bilgine bilginlere
Locative bilginde bilginlerde
Ablative bilginden bilginlerden
Genitive bilginin bilginlerin
Predicative forms
Singular Plural
1st singular bilginim bilginlerim
2nd singular bilginsin bilginlersin
3rd singular bilgin
bilgindir
bilginler
bilginlerdir
1st plural bilginiz bilginleriz
2nd plural bilginsiniz bilginlersiniz
3rd plural bilginler bilginlerdir

Derived terms edit

Related terms edit

Noun edit

bilgin

  1. second-person singular possessive of bilgi

References edit

  1. ^ Redhouse, James W. (1890) “بلمك”, in A Turkish and English Lexicon[1], Constantinople: A. H. Boyajian, page 384
  2. ^ Kélékian, Diran (1911) “بیلمك”, in Dictionnaire turc-français[2], Constantinople: Mihran, page 304
  3. ^ Starostin, Sergei, Dybo, Anna, Mudrak, Oleg (2003) “*bil-”, in Etymological dictionary of the Altaic languages (Handbuch der Orientalistik; VIII.8), Leiden, New York, Köln: E.J. Brill
  4. ^ Nişanyan, Sevan (2002–) “bilgin”, in Nişanyan Sözlük

Further reading edit