blaka

See also: blakā and błąka

Faroese

Pronunciation

• Homophone: blakað

Verb

blaka (third person singular past indicative blakaði, third person plural past indicative blakað, supine blakað)

1. to throw

   Synonyms: kasta, syfta, tveita

Conjugation

Conjugation of blaka (group v-30)
infinitive	blaka
supine	blakað
participle (a6)1	blakandi	blakaður
	present	past
first singular	blaki	blakaði
second singular	blakar	blakaði
third singular	blakar	blakaði
plural	blaka	blakaðu
	imperative
singular	blaka!
plural	blakið!
1Only the past participle being declined.

Icelandic

Etymology

From Old Norse blaka, from Proto-Germanic *blak, from Proto-Indo-European *bʰleh₂- (“to swing back and forth”).

Pronunciation

• Rhymes: -aːka

Verb

blaka (weak verb, third-person singular past indicative blakaði, supine blakað)

1. (transitive, governs the dative) to flap using something, to flutter using something

   Að blaka vængjunum.

   To flap one's wings.

Conjugation

blaka — active voice (germynd)

infinitive (nafnháttur)		að blaka
supine (sagnbót)		blakað
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		blakandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég blaka	við blökum	present (nútíð)	ég blaki	við blökum
	þú blakar	þið blakið		þú blakir	þið blakið
	hann, hún, það blakar	þeir, þær, þau blaka		hann, hún, það blaki	þeir, þær, þau blaki
past (þátíð)	ég blakaði	við blökuðum	past (þátíð)	ég blakaði	við blökuðum
	þú blakaðir	þið blökuðuð		þú blakaðir	þið blökuðuð
	hann, hún, það blakaði	þeir, þær, þau blökuðu		hann, hún, það blakaði	þeir, þær, þau blökuðu
imperative (boðháttur)	blaka (þú)	blakið (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	blakaðu	blakiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

blakast — mediopassive voice (miðmynd)

infinitive (nafnháttur)		að blakast
supine (sagnbót)		blakast
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		blakandist ** ** the mediopassive present participle is extremely rare and normally not used; it is never used attributively or predicatively, only for explicatory subclauses
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég blakast	við blökumst	present (nútíð)	ég blakist	við blökumst
	þú blakast	þið blakist		þú blakist	þið blakist
	hann, hún, það blakast	þeir, þær, þau blakast		hann, hún, það blakist	þeir, þær, þau blakist
past (þátíð)	ég blakaðist	við blökuðumst	past (þátíð)	ég blakaðist	við blökuðumst
	þú blakaðist	þið blökuðust		þú blakaðist	þið blökuðust
	hann, hún, það blakaðist	þeir, þær, þau blökuðust		hann, hún, það blakaðist	þeir, þær, þau blökuðust
imperative (boðháttur)	blakast (þú)	blakist (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	blakastu	blakisti *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

Related terms

• leðurblaka

Noun

blaka

1. indefinite genitive plural of blak

Latvian

Etymology

Borrowed from Middle Low German blak, black, from Old Saxon *blak, from Proto-West Germanic *blak, from Proto-Germanic *blakaz, still mentioned in late 19th-century dictionaries, but since then replaced by another 19th-century borrowing, tinte.

Noun

blaka f (4th declension)

1. (archaic) ink

Declension

Declension of blaka (4th declension)

	singular (vienskaitlis)	plural (daudzskaitlis)
nominative (nominatīvs)	blaka	blakas
accusative (akuzatīvs)	blaku	blakas
genitive (ģenitīvs)	blakas	blaku
dative (datīvs)	blakai	blakām
instrumental (instrumentālis)	blaku	blakām
locative (lokatīvs)	blakā	blakās
vocative (vokatīvs)	blaka	blakas

Synonyms

• tinte

Sranan Tongo

Etymology

From English black.

Adjective

blaka

1. black

Verb

blaka

1. blacken
2. defame, rat on