brandur
See also: Brandur
Faroese edit
Etymology edit
From Old Norse brandr, from Proto-Germanic *brandaz.
Pronunciation edit
Noun edit
brandur m (genitive singular brands, plural brandar)
- ember
- illur brandur liggur longst á eldi(num) ― evil weeds are growing apace; a bad penny always turns up.
- a sword
- a boy of spirit, a brave boy
Declension edit
Declension of brandur | ||||
---|---|---|---|---|
m6 | singular | plural | ||
indefinite | definite | indefinite | definite | |
nominative | brandur | brandurin | brandar | brandarnir |
accusative | brand | brandin | brandar | brandarnar |
dative | brandi | brandinum | brandum | brandunum |
genitive | brands | brandsins | branda | brandanna |
m7 | Singular | Plural | ||
Indefinite | Definite | Indefinite | Definite | |
Nominative | brandur | brandurin | brandar | brandarnir |
Accusative | brand | brandin | brandar | brandarnar |
Dative | brandi | brandinum | brondum | brondunum |
Genitive | brands | brandsins | branda | brandanna |
Icelandic edit
Pronunciation edit
Noun edit
brandur m (genitive singular brands, nominative plural brandar)
Declension edit
declension of brandur
Synonyms edit
- (sword): sverð