caniformis
Latin edit
Etymology edit
From canis (“dog”) + -fōrmis (“having the form of”).
Pronunciation edit
- (Classical) IPA(key): /ka.niˈfoːr.mis/, [känɪˈfoːrmɪs̠]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /ka.niˈfor.mis/, [käniˈfɔrmis]
Adjective edit
canifōrmis (neuter canifōrme); third-declension two-termination adjective
Declension edit
Third-declension two-termination adjective.
Number | Singular | Plural | |||
---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masc./Fem. | Neuter | Masc./Fem. | Neuter | |
Nominative | canifōrmis | canifōrme | canifōrmēs | canifōrmia | |
Genitive | canifōrmis | canifōrmium | |||
Dative | canifōrmī | canifōrmibus | |||
Accusative | canifōrmem | canifōrme | canifōrmēs canifōrmīs |
canifōrmia | |
Ablative | canifōrmī | canifōrmibus | |||
Vocative | canifōrmis | canifōrme | canifōrmēs | canifōrmia |
Descendants edit
- Translingual: Caniformia
References edit
- “caniformis”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- caniformis in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.