concupitus
Latin
editEtymology
editPerfect passive participle of concupīscō.
Participle
editconcupītus (feminine concupīta, neuter concupītum); first/second-declension participle
Declension
editFirst/second-declension adjective.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | concupītus | concupīta | concupītum | concupītī | concupītae | concupīta | |
Genitive | concupītī | concupītae | concupītī | concupītōrum | concupītārum | concupītōrum | |
Dative | concupītō | concupītō | concupītīs | ||||
Accusative | concupītum | concupītam | concupītum | concupītōs | concupītās | concupīta | |
Ablative | concupītō | concupītā | concupītō | concupītīs | |||
Vocative | concupīte | concupīta | concupītum | concupītī | concupītae | concupīta |
References
edit- “concupitus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press