desitus
Latin
editEtymology
editPerfect passive participle of dēsinō.
Participle
editdēsitus (feminine dēsita, neuter dēsitum); first/second-declension participle
Declension
editFirst/second-declension adjective.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | dēsitus | dēsita | dēsitum | dēsitī | dēsitae | dēsita | |
Genitive | dēsitī | dēsitae | dēsitī | dēsitōrum | dēsitārum | dēsitōrum | |
Dative | dēsitō | dēsitō | dēsitīs | ||||
Accusative | dēsitum | dēsitam | dēsitum | dēsitōs | dēsitās | dēsita | |
Ablative | dēsitō | dēsitā | dēsitō | dēsitīs | |||
Vocative | dēsite | dēsita | dēsitum | dēsitī | dēsitae | dēsita |
References
edit- “desitus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “desitus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- desitus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.