See also: dirimò

Italian edit

Verb edit

dirimo

  1. first-person singular present indicative of dirimere

Anagrams edit

Latin edit

Etymology edit

Rhotacised form of *disimō, from dis- +‎ emō (buy, purchase).

Pronunciation edit

Verb edit

dirimō (present infinitive dirimere, perfect active dirēmī, supine dirēmptum); third conjugation

  1. to separate, divide, take apart
    Synonyms: sēgregō, spernō, sēparō, intersaepiō, dīvertō, distinguō, secō, exclūdō, tribuō, discrībō
    Antonyms: illigō, colligō, ligō, nectō, cōnectō
  2. to interrupt, disturb, delay
    Synonyms: interrumpō, interveniō, irrumpō, frangō, īnfringō, rumpō, āvocō
  3. to frustrate, destroy

Conjugation edit

   Conjugation of dirimō (third conjugation)
indicative singular plural
first second third first second third
active present dirimō dirimis dirimit dirimimus dirimitis dirimunt
imperfect dirimēbam dirimēbās dirimēbat dirimēbāmus dirimēbātis dirimēbant
future dirimam dirimēs dirimet dirimēmus dirimētis diriment
perfect dirēmī dirēmistī dirēmit dirēmimus dirēmistis dirēmērunt,
dirēmēre
pluperfect dirēmeram dirēmerās dirēmerat dirēmerāmus dirēmerātis dirēmerant
future perfect dirēmerō dirēmeris dirēmerit dirēmerimus dirēmeritis dirēmerint
passive present dirimor dirimeris,
dirimere
dirimitur dirimimur dirimiminī dirimuntur
imperfect dirimēbar dirimēbāris,
dirimēbāre
dirimēbātur dirimēbāmur dirimēbāminī dirimēbantur
future dirimar dirimēris,
dirimēre
dirimētur dirimēmur dirimēminī dirimentur
perfect dirēmptus + present active indicative of sum
pluperfect dirēmptus + imperfect active indicative of sum
future perfect dirēmptus + future active indicative of sum
subjunctive singular plural
first second third first second third
active present dirimam dirimās dirimat dirimāmus dirimātis dirimant
imperfect dirimerem dirimerēs dirimeret dirimerēmus dirimerētis dirimerent
perfect dirēmerim dirēmerīs dirēmerit dirēmerīmus dirēmerītis dirēmerint
pluperfect dirēmissem dirēmissēs dirēmisset dirēmissēmus dirēmissētis dirēmissent
passive present dirimar dirimāris,
dirimāre
dirimātur dirimāmur dirimāminī dirimantur
imperfect dirimerer dirimerēris,
dirimerēre
dirimerētur dirimerēmur dirimerēminī dirimerentur
perfect dirēmptus + present active subjunctive of sum
pluperfect dirēmptus + imperfect active subjunctive of sum
imperative singular plural
first second third first second third
active present dirime dirimite
future dirimitō dirimitō dirimitōte dirimuntō
passive present dirimere dirimiminī
future dirimitor dirimitor dirimuntor
non-finite forms active passive
present perfect future present perfect future
infinitives dirimere dirēmisse dirēmptūrum esse dirimī dirēmptum esse dirēmptum īrī
participles dirimēns dirēmptūrus dirēmptus dirimendus,
dirimundus
verbal nouns gerund supine
genitive dative accusative ablative accusative ablative
dirimendī dirimendō dirimendum dirimendō dirēmptum dirēmptū

Descendants edit

  • Catalan: dirimir
  • English: dirempt
  • French: dirimer
  • Italian: dirimere
  • Portuguese: dirimir
  • Spanish: dirimir

References edit

  • dirimo”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • dirimo”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • dirimo in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
  • Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
    • to put an end to, settle a dispute: controversiam sedare, dirimere, componere, tollere
    • night breaks up the sitting: nox senatum dirimit
    • to break off the fight: proelium dirimere (B. C. 1. 40)
    • to break the peace: pacem dirimere, frangere

Portuguese edit

Verb edit

dirimo

  1. first-person singular present indicative of dirimir

Spanish edit

Pronunciation edit

  • IPA(key): /diˈɾimo/ [d̪iˈɾi.mo]
  • Rhymes: -imo
  • Syllabification: di‧ri‧mo

Verb edit

dirimo

  1. first-person singular present indicative of dirimir