dirutus
Latin edit
Etymology edit
Perfect passive participle of dīruō.
Participle edit
dīrutus (feminine dīruta, neuter dīrutum); first/second-declension participle
Declension edit
First/second-declension adjective.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | dīrutus | dīruta | dīrutum | dīrutī | dīrutae | dīruta | |
Genitive | dīrutī | dīrutae | dīrutī | dīrutōrum | dīrutārum | dīrutōrum | |
Dative | dīrutō | dīrutō | dīrutīs | ||||
Accusative | dīrutum | dīrutam | dīrutum | dīrutōs | dīrutās | dīruta | |
Ablative | dīrutō | dīrutā | dīrutō | dīrutīs | |||
Vocative | dīrute | dīruta | dīrutum | dīrutī | dīrutae | dīruta |
References edit
- “dirutus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “dirutus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- dirutus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.