disputi

See also: disputí

Catalan

Verb

disputi

1. inflection of disputar:
   1. first/third-person singular present subjunctive
   2. third-person singular imperative

Esperanto

Etymology

From French disputer, Italian disputare, Spanish disputar, and English dispute, all ultimately from Latin disputō.

Pronunciation

• IPA^(key): [disˈputi]
• Audio:

  (file)

• Rhymes: -uti
• Hyphenation: dis‧pu‧ti

Verb

disputi (present disputas, past disputis, future disputos, conditional disputus, volitive disputu)

1. to argue; to dispute

Conjugation

Conjugation of disputi present past future singular plural singular plural singular plural tense disputas disputis disputos active participle disputanta disputantaj disputinta disputintaj disputonta disputontaj acc. disputantan disputantajn disputintan disputintajn disputontan disputontajn passive participle disputata disputataj disputita disputitaj disputota disputotaj acc. disputatan disputatajn disputitan disputitajn disputotan disputotajn nominal active participle disputanto disputantoj disputinto disputintoj disputonto disputontoj acc. disputanton disputantojn disputinton disputintojn disputonton disputontojn nominal passive participle disputato disputatoj disputito disputitoj disputoto disputotoj acc. disputaton disputatojn disputiton disputitojn disputoton disputotojn adverbial active participle disputante disputinte disputonte adverbial passive participle disputate disputite disputote infinitive disputi imperative disputu conditional disputus

Italian

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈdi.spu.ti/
• Rhymes: -isputi
• Hyphenation: dì‧spu‧ti

Verb

disputi

1. inflection of disputare:
   1. second-person singular present indicative
   2. first/second/third-person singular present subjunctive
   3. third-person singular imperative

Anagrams

• stupidi