dobytczę
Old Polish edit
Etymology edit
Inherited from Proto-Slavic *dobytъčę. By surface analysis, dobytek + ę. First attested in the 15th century.
Pronunciation edit
Noun edit
dobytczę n
- livestock, cattle
- 1930 [c. 1455], “Gen”, in Ludwik Bernacki, editor, Biblia królowej Zofii (Biblia szaroszpatacka)[1], 7, 2:
- I zgladzi bog wszitek wyek zywi, gez to bil na zemy, ot czlowyeka aze do dobitczøczya (et delevit omnem substantiam... ab homine usque ad pecus)
- [I zgładzi Bog wszytek wiek żywy, jeż to był na ziemi, ot człowieka aże do dobytczęcia (et delevit omnem substantiam... ab homine usque ad pecus)]
Related terms edit
noun
verbs
- dobyć pf
References edit
- B. Sieradzka-Baziur, editor (2011–2015), “dobytczę”, in Słownik pojęciowy języka staropolskiego [Conceptual Dictionary of Old Polish] (in Polish), Kraków: IJP PAN, →ISBN