dolken
Danish edit
Noun edit
dolken c
Dutch edit
Pronunciation edit
Etymology 1 edit
Verb edit
dolken
- (transitive, archaic) to stab with a dagger
Inflection edit
Inflection of dolken (weak) | ||||
---|---|---|---|---|
infinitive | dolken | |||
past singular | dolkte | |||
past participle | gedolkt | |||
infinitive | dolken | |||
gerund | dolken n | |||
present tense | past tense | |||
1st person singular | dolk | dolkte | ||
2nd person sing. (jij) | dolkt | dolkte | ||
2nd person sing. (u) | dolkt | dolkte | ||
2nd person sing. (gij) | dolkt | dolkte | ||
3rd person singular | dolkt | dolkte | ||
plural | dolken | dolkten | ||
subjunctive sing.1 | dolke | dolkte | ||
subjunctive plur.1 | dolken | dolkten | ||
imperative sing. | dolk | |||
imperative plur.1 | dolkt | |||
participles | dolkend | gedolkt | ||
1) Archaic. |
Etymology 2 edit
See the etymology of the corresponding lemma form.
Noun edit
dolken
Norwegian Bokmål edit
Noun edit
dolken m
Norwegian Nynorsk edit
Noun edit
dolken m
Swedish edit
Noun edit
dolken