dysponent

Polish

Etymology

Borrowed from German Disponent, from Latin dispōnēns.

Pronunciation

• IPA^(key): /dɨsˈpɔ.nɛnt/

• Audio

  (file)

• Rhymes: -ɔnɛnt
• Syllabification: dys‧po‧nent

Noun

dysponent m pers (female equivalent dysponentka)

1. dispenser, holder (person or institution having the right to dispose of something)

   Synonyms: szafarz, zarządca

Declension

Declension of dysponent

	singular	plural
nominative	dysponent	dysponenci/dysponenty (deprecative)
genitive	dysponenta	dysponentów
dative	dysponentowi	dysponentom
accusative	dysponenta	dysponentów
instrumental	dysponentem	dysponentami
locative	dysponencie	dysponentach
vocative	dysponencie	dysponenci

Related terms

adjective

• dysponowany

 

noun

• dysponenda

 

verbs

• dysponować impf, zadysponować pf

 

Further reading

• dysponent in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
• dysponent in Polish dictionaries at PWN