eenvout

Middle Dutch

Etymology

From Old Dutch *ēnfalt, from Proto-Germanic *ainafalþaz.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈeːnˌvout/

Adjective

êenvout

1. onefold, simple
2. plain

Inflection

Adjective
		Masculine	Feminine	Neuter	Plural
Nominative	Indefinite	êenvout	êenvoude	êenvout	êenvoude
	Definite	êenvoude		êenvoude
Accusative	Indefinite	êenvouden	êenvoude	êenvout	êenvoude
	Definite			êenvoude
Genitive		êenvouts	êenvouder	êenvouts	êenvouder
Dative		êenvouden	êenvouder	êenvouden	êenvouden

Derived terms

• êenvoudich

Further reading

• Verwijs, E., Verdam, J. (1885–1929) “eenvout”, in Middelnederlandsch Woordenboek, The Hague: Martinus Nijhoff, →ISBN