Latin edit

Etymology edit

Diminutive form of eques (knight), formed equit- (stem of eques) +‎ -ulus (diminutive suffix); literally, “little knight”.

Pronunciation edit

Noun edit

equitulus m (genitive equitulī); second declension

  1. (New Latin, rare) a young knight
    • 1637, Johannes Clüver, “Epitomes…Appendix: Res ab anno hujus ſeculi xxx. uſque in hunc xxxiii. geſtas continens”, in Hiſtoriarum Totius Mundi Epitome, page 17:
      In hunc totis caſtris inſurgendum videns Tillius Comes, partem equitulus præmittit, ſubſequitur ipſe cum firmiſſimo exercitu.
      Seeing this uprising in the whole camp, the young knight, Count Tilly, sends ahead a contingent, and himself follows close after with the most steadfast of the army.

Declension edit

Second-declension noun.

Case Singular Plural
Nominative equitulus equitulī
Genitive equitulī equitulōrum
Dative equitulō equitulīs
Accusative equitulum equitulōs
Ablative equitulō equitulīs
Vocative equitule equitulī