Latin edit

Etymology edit

Passive perfect participle of falsificō (attested earlier in this form than in other forms).

Pronunciation edit

Adjective edit

falsificātus (feminine falsificāta, neuter falsificātum); first/second-declension adjective

  1. false, falsified
    • c. 1186 – 1190, Andreas Capellanus, De Amore :
      Si tamen muneris contemplatione solummodo amoris reperiantur vacare ministeriis, non verus postmodum iudicatur sed falsificatus amor.

Usage notes edit

  • First occurs in Prudentius (Hamartigenia, c. 405). Appears later in Medieval Latin along with other forms of the verb falsificō.

Declension edit

First/second-declension adjective.

Number Singular Plural
Case / Gender Masculine Feminine Neuter Masculine Feminine Neuter
Nominative falsificātus falsificāta falsificātum falsificātī falsificātae falsificāta
Genitive falsificātī falsificātae falsificātī falsificātōrum falsificātārum falsificātōrum
Dative falsificātō falsificātō falsificātīs
Accusative falsificātum falsificātam falsificātum falsificātōs falsificātās falsificāta
Ablative falsificātō falsificātā falsificātō falsificātīs
Vocative falsificāte falsificāta falsificātum falsificātī falsificātae falsificāta

Related terms edit

Descendants edit

References edit