fanfaron
English edit
Etymology edit
From Middle French fanfaron.
Noun edit
fanfaron (plural fanfarons)
- (obsolete) A boaster; a braggart.
- 1751, [Tobias] Smollett, The Adventures of Peregrine Pickle […], volumes (please specify |volume=I to IV), London: Harrison and Co., […], →OCLC:
- Peregrine glowing with resentment, called him a Fanfaron, and withdrew, in expectation of being followed into the street.
Esperanto edit
Noun edit
fanfaron
- accusative singular of fanfaro
French edit
Etymology edit
Borrowed from Spanish fanfarrón, from Arabic فَرْفَار (farfār).[1]
Pronunciation edit
Adjective edit
fanfaron (feminine fanfaronne, masculine plural fanfarons, feminine plural fanfaronnes)
Noun edit
fanfaron m (plural fanfarons, feminine fanfaronne)
Derived terms edit
Related terms edit
Descendants edit
References edit
- ^ “fanfaron”, in Trésor de la langue française informatisé [Digitized Treasury of the French Language], 2012.
Further reading edit
- “fanfaron”, in Trésor de la langue française informatisé [Digitized Treasury of the French Language], 2012.
Piedmontese edit
Pronunciation edit
Noun edit
fanfaron m
Polish edit
Etymology edit
Borrowed from French fanfaron,[1][2] from Spanish fanfarrón, from Arabic فَرْفَار (farfār). First attested in 1764.[3]
Pronunciation edit
Noun edit
fanfaron m pers (diminutive fanfaronik)
- (dated, derogatory) braggart
- Synonyms: bufon, samochwała, ważniak
Declension edit
Declension of fanfaron
singular | plural | |
---|---|---|
nominative | fanfaron | fanfaroni/fanfarony (deprecative) |
genitive | fanfarona | fanfaronów |
dative | fanfaronowi | fanfaronom |
accusative | fanfarona | fanfaronów |
instrumental | fanfaronem | fanfaronami |
locative | fanfaronie | fanfaronach |
vocative | fanfaronie | fanfaroni |
References edit
- ^ Mirosław Bańko, Lidia Wiśniakowska (2021) “fanfaron”, in Wielki słownik wyrazów obcych, →ISBN
- ^ Witold Doroszewski, editor (1958–1969), “fanfaron”, in Słownik języka polskiego (in Polish), Warszawa: PWN
- ^ Wiesław Morawski (03.12.2018) “FANFARON”, in Elektroniczny Słownik Języka Polskiego XVII i XVIII Wieku [Electronic Dictionary of the Polish Language of the XVII and XVIII Century]
Further reading edit
- fanfaron in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
- fanfaron in Polish dictionaries at PWN
- Samuel Bogumił Linde (1807–1814) “fanfaron”, in Słownik języka polskiego[1]
- Aleksander Zdanowicz (1861) “fanfaron”, in Słownik języka polskiego, Wilno 1861[2]
- J. Karłowicz, A. Kryński, W. Niedźwiedzki, editors (1900), “fanfaron”, in Słownik języka polskiego[3] (in Polish), volume 1, Warsaw, page 718
Romanian edit
Etymology edit
Borrowed from French fanfaron, from Spanish fanfarrón, from Arabic فَرْفَار (farfār).
Adjective edit
fanfaron m or n (feminine singular fanfaronă, masculine plural fanfaroni, feminine and neuter plural fanfarone)
Declension edit
Declension of fanfaron
singular | plural | ||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
masculine | neuter | feminine | masculine | neuter | feminine | ||
nominative/ accusative |
indefinite | fanfaron | fanfaronă | fanfaroni | fanfarone | ||
definite | fanfaronul | fanfarona | fanfaronii | fanfaronele | |||
genitive/ dative |
indefinite | fanfaron | fanfarone | fanfaroni | fanfarone | ||
definite | fanfaronului | fanfaronei | fanfaronilor | fanfaronelor |
Noun edit
fanfaron m (plural fanfaroni)
Declension edit
Declension of fanfaron
singular | plural | |||
---|---|---|---|---|
indefinite articulation | definite articulation | indefinite articulation | definite articulation | |
nominative/accusative | (un) fanfaron | fanfaronul | (niște) fanfaroni | fanfaronii |
genitive/dative | (unui) fanfaron | fanfaronului | (unor) fanfaroni | fanfaronilor |
vocative | fanfaronule | fanfaronilor |