fraudator
Latin edit
Etymology edit
Noun edit
fraudātor m (genitive fraudātōris, feminine fraudātrīx); third declension
Declension edit
Third-declension noun.
Case | Singular | Plural |
---|---|---|
Nominative | fraudātor | fraudātōrēs |
Genitive | fraudātōris | fraudātōrum |
Dative | fraudātōrī | fraudātōribus |
Accusative | fraudātōrem | fraudātōrēs |
Ablative | fraudātōre | fraudātōribus |
Vocative | fraudātor | fraudātōrēs |
Verb edit
fraudātor
References edit
- “fraudator”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “fraudator”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- fraudator in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
Romanian edit
Etymology edit
From frauda + -tor. Compare Italian fraudatore.
Noun edit
fraudator m (plural fraudatori)
Declension edit
Declension of fraudator
singular | plural | |||
---|---|---|---|---|
indefinite articulation | definite articulation | indefinite articulation | definite articulation | |
nominative/accusative | (un) fraudator | fraudatorul | (niște) fraudatori | fraudatorii |
genitive/dative | (unui) fraudator | fraudatorului | (unor) fraudatori | fraudatorilor |
vocative | fraudatorule | fraudatorilor |