gína
Icelandic edit
Pronunciation edit
Etymology 1 edit
From Old Norse gína, from Proto-Germanic *gīnaną.
Verb edit
gína (strong verb, third-person singular past indicative gein, third-person plural past indicative ginu, supine ginið)
Conjugation edit
gína — active voice (germynd)
infinitive (nafnháttur) |
að gína | ||||
---|---|---|---|---|---|
supine (sagnbót) |
ginið | ||||
present participle (lýsingarháttur nútíðar) |
gínandi | ||||
indicative (framsöguháttur) |
subjunctive (viðtengingarháttur) | ||||
present (nútíð) |
ég gín | við gínum | present (nútíð) |
ég gíni | við gínum |
þú gín | þið gínið | þú gínir | þið gínið | ||
hann, hún, það gín | þeir, þær, þau gína | hann, hún, það gíni | þeir, þær, þau gíni | ||
past (þátíð) |
ég gein | við ginum | past (þátíð) |
ég gini | við ginum |
þú geinst | þið ginuð | þú ginir | þið ginuð | ||
hann, hún, það gein | þeir, þær, þau ginu | hann, hún, það gini | þeir, þær, þau ginu | ||
imperative (boðháttur) |
gín (þú) | gínið (þið) | |||
Forms with appended personal pronoun | |||||
gíndu | gíniði * | ||||
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred. |
Derived terms edit
Etymology 2 edit
Noun edit
gína f (genitive singular gínu, nominative plural gínur)
Declension edit
Old Norse edit
Etymology edit
From Proto-Germanic *gīnaną, related to Old English tōgīnan (“gape”) ġinian, ġeonian (English yawn), Old High German ginēn, gainōn (German gähnen). Also related to Lithuanian žióti, Latin hiō, hiscō (“gape”).
Verb edit
gína (singular past indicative gein, plural past indicative ginu, past participle gininn)
- to gape
- to (figuratively) stand before someone (or something) in a threatening or overwhelming way (used with prepositions við and yfir); to yawn
Conjugation edit
Conjugation of gína — active (strong class 1)
infinitive | gína | |
---|---|---|
present participle | gínandi | |
past participle | gininn | |
indicative | present | past |
1st-person singular | gín | gein |
2nd-person singular | gínn | geint |
3rd-person singular | gínn | gein |
1st-person plural | gínum | ginum |
2nd-person plural | gínið | ginuð |
3rd-person plural | gína | ginu |
subjunctive | present | past |
1st-person singular | gína | gina |
2nd-person singular | gínir | ginir |
3rd-person singular | gíni | gini |
1st-person plural | gínim | ginim |
2nd-person plural | gínið | ginið |
3rd-person plural | gíni | gini |
imperative | present | |
2nd-person singular | gín | |
1st-person plural | gínum | |
2nd-person plural | gínið |
Conjugation of gína — mediopassive (strong class 1)
infinitive | gínask | |
---|---|---|
present participle | gínandisk | |
past participle | ginizk | |
indicative | present | past |
1st-person singular | gínumk | ginumk |
2nd-person singular | gínsk | geinzk |
3rd-person singular | gínsk | geinsk |
1st-person plural | gínumsk | ginumsk |
2nd-person plural | gínizk | ginuzk |
3rd-person plural | gínask | ginusk |
subjunctive | present | past |
1st-person singular | gínumk | ginumk |
2nd-person singular | gínisk | ginisk |
3rd-person singular | gínisk | ginisk |
1st-person plural | gínimsk | ginimsk |
2nd-person plural | gínizk | ginizk |
3rd-person plural | gínisk | ginisk |
imperative | present | |
2nd-person singular | gínsk | |
1st-person plural | gínumsk | |
2nd-person plural | gínizk |
Descendants edit
References edit
- Ásgeir Blöndal Magnússon — Íslensk orðsifjabók, (1989). Reykjavík, Orðabók Háskólans. (Available on Málið.is under the “Eldra mál” tab.)