Dutch edit

Etymology edit

Borrowed from Latin indicātīvus.

Noun edit

indicativus m (plural indicativi or indicativussen, diminutive indicativusje n)

  1. (grammar) the indicative mood or a word therein

Synonyms edit

Latin edit

Etymology edit

From indicō (to point out, indicate, show) +‎ -īvus, a calque of Ancient Greek ὁριστική (horistikḗ).

Pronunciation edit

Adjective edit

indicātīvus (feminine indicātīva, neuter indicātīvum); first/second-declension adjective

  1. (grammar) indicative

Declension edit

First/second-declension adjective.

Number Singular Plural
Case / Gender Masculine Feminine Neuter Masculine Feminine Neuter
Nominative indicātīvus indicātīva indicātīvum indicātīvī indicātīvae indicātīva
Genitive indicātīvī indicātīvae indicātīvī indicātīvōrum indicātīvārum indicātīvōrum
Dative indicātīvō indicātīvō indicātīvīs
Accusative indicātīvum indicātīvam indicātīvum indicātīvōs indicātīvās indicātīva
Ablative indicātīvō indicātīvā indicātīvō indicātīvīs
Vocative indicātīve indicātīva indicātīvum indicātīvī indicātīvae indicātīva

Related terms edit

Descendants edit

References edit