insinuare
See also: insinuaré
Italian edit
Etymology edit
Borrowed from Latin īnsinuāre.
Pronunciation edit
Verb edit
insinuàre (first-person singular present insìnuo, first-person singular past historic insinuài, past participle insinuàto, auxiliary avére) [+ in (object)]
Conjugation edit
Conjugation of insinuàre (-are) (See Appendix:Italian verbs)
Related terms edit
References edit
Anagrams edit
Latin edit
Verb edit
īnsinuāre
- inflection of īnsinuō:
Romanian edit
Etymology edit
Noun edit
insinuare f (plural insinuări)
Declension edit
Declension of insinuare
singular | plural | |||
---|---|---|---|---|
indefinite articulation | definite articulation | indefinite articulation | definite articulation | |
nominative/accusative | (o) insinuare | insinuarea | (niște) insinuări | insinuările |
genitive/dative | (unei) insinuări | insinuării | (unor) insinuări | insinuărilor |
vocative | insinuare, insinuareo | insinuărilor |
Spanish edit
Verb edit
insinuare