insitivus
Latin
editEtymology
editFrom īnserō (“to sow, plant”) + -īvus.
Pronunciation
edit- (Classical Latin) IPA(key): /in.siˈtiː.u̯us/, [ĩːs̠ɪˈt̪iːu̯ʊs̠]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /in.siˈti.vus/, [insiˈt̪iːvus]
Adjective
editīnsitīvus (feminine īnsitīva, neuter īnsitīvum); first/second-declension adjective
Declension
editFirst/second-declension adjective.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | īnsitīvus | īnsitīva | īnsitīvum | īnsitīvī | īnsitīvae | īnsitīva | |
Genitive | īnsitīvī | īnsitīvae | īnsitīvī | īnsitīvōrum | īnsitīvārum | īnsitīvōrum | |
Dative | īnsitīvō | īnsitīvō | īnsitīvīs | ||||
Accusative | īnsitīvum | īnsitīvam | īnsitīvum | īnsitīvōs | īnsitīvās | īnsitīva | |
Ablative | īnsitīvō | īnsitīvā | īnsitīvō | īnsitīvīs | |||
Vocative | īnsitīve | īnsitīva | īnsitīvum | īnsitīvī | īnsitīvae | īnsitīva |
References
edit- “insitivus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “insitivus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- insitivus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.