interruptus
Latin
editEtymology
editPerfect passive participle of interrumpō.
Participle
editinterruptus (feminine interrupta, neuter interruptum); first/second-declension participle
- broken apart
- interrupted
Declension
editFirst/second-declension adjective.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | interruptus | interrupta | interruptum | interruptī | interruptae | interrupta | |
Genitive | interruptī | interruptae | interruptī | interruptōrum | interruptārum | interruptōrum | |
Dative | interruptō | interruptō | interruptīs | ||||
Accusative | interruptum | interruptam | interruptum | interruptōs | interruptās | interrupta | |
Ablative | interruptō | interruptā | interruptō | interruptīs | |||
Vocative | interrupte | interrupta | interruptum | interruptī | interruptae | interrupta |
Descendants
edit- → Catalan: interrupte
References
edit- “interruptus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “interruptus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- interruptus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.