Hungarian edit

Etymology edit

From kalandozik. Created during the Hungarian language reform, which took place in the 18th–19th centuries.

Pronunciation edit

  • IPA(key): [ˈkɒlɒndor]
  • Hyphenation: ka‧lan‧dor
  • Rhymes: -or

Noun edit

kalandor (plural kalandorok)

  1. adventurer

Declension edit

Inflection (stem in -o-, back harmony)
singular plural
nominative kalandor kalandorok
accusative kalandort kalandorokat
dative kalandornak kalandoroknak
instrumental kalandorral kalandorokkal
causal-final kalandorért kalandorokért
translative kalandorrá kalandorokká
terminative kalandorig kalandorokig
essive-formal kalandorként kalandorokként
essive-modal
inessive kalandorban kalandorokban
superessive kalandoron kalandorokon
adessive kalandornál kalandoroknál
illative kalandorba kalandorokba
sublative kalandorra kalandorokra
allative kalandorhoz kalandorokhoz
elative kalandorból kalandorokból
delative kalandorról kalandorokról
ablative kalandortól kalandoroktól
non-attributive
possessive - singular
kalandoré kalandoroké
non-attributive
possessive - plural
kalandoréi kalandorokéi
Possessive forms of kalandor
possessor single possession multiple possessions
1st person sing. kalandorom kalandoraim
2nd person sing. kalandorod kalandoraid
3rd person sing. kalandora kalandorai
1st person plural kalandorunk kalandoraink
2nd person plural kalandorotok kalandoraitok
3rd person plural kalandoruk kalandoraik

Further reading edit

  • kalandor in Bárczi, Géza and László Országh. A magyar nyelv értelmező szótára (‘The Explanatory Dictionary of the Hungarian Language’, abbr.: ÉrtSz.). Budapest: Akadémiai Kiadó, 1959–1962. Fifth ed., 1992: →ISBN