manken
Danish edit
Noun edit
manken c
Dutch edit
Pronunciation edit
Verb edit
manken
- (intransitive) to limp
- Die hond mankt!
- That dog is limping!
Inflection edit
Inflection of manken (weak) | ||||
---|---|---|---|---|
infinitive | manken | |||
past singular | mankte | |||
past participle | gemankt | |||
infinitive | manken | |||
gerund | manken n | |||
present tense | past tense | |||
1st person singular | mank | mankte | ||
2nd person sing. (jij) | mankt | mankte | ||
2nd person sing. (u) | mankt | mankte | ||
2nd person sing. (gij) | mankt | mankte | ||
3rd person singular | mankt | mankte | ||
plural | manken | mankten | ||
subjunctive sing.1 | manke | mankte | ||
subjunctive plur.1 | manken | mankten | ||
imperative sing. | mank | |||
imperative plur.1 | mankt | |||
participles | mankend | gemankt | ||
1) Archaic. |
Swedish edit
Noun edit
manken
See also edit
Turkish edit
Etymology edit
From French mannequin, from Dutch manneken.
Pronunciation edit
Noun edit
manken (definite accusative mankeni, plural mankenler)