munificens
Latin edit
Etymology edit
From Latin munus (“gift”) + facio (“I make”).
Pronunciation edit
- (Classical) IPA(key): /muːˈni.fi.kens/, [muːˈnɪfɪkẽːs̠]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /muˈni.fi.t͡ʃens/, [muˈniːfit͡ʃens]
Adjective edit
mūnificēns (genitive mūnificentis); third-declension one-termination adjective
Declension edit
Third-declension one-termination adjective.
Number | Singular | Plural | |||
---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masc./Fem. | Neuter | Masc./Fem. | Neuter | |
Nominative | mūnificēns | mūnificentēs | mūnificentia | ||
Genitive | mūnificentis | mūnificentium | |||
Dative | mūnificentī | mūnificentibus | |||
Accusative | mūnificentem | mūnificēns | mūnificentēs | mūnificentia | |
Ablative | mūnificentī | mūnificentibus | |||
Vocative | mūnificēns | mūnificentēs | mūnificentia |
Related terms edit
Descendants edit
- English: munificent
References edit
- “munificens”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- munificens in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.