See also: offício and officiò

Italian edit

Pronunciation edit

  • IPA(key): /ofˈfi.t͡ʃo/
  • Rhymes: -itʃo
  • Hyphenation: of‧fì‧cio

Etymology 1 edit

Noun edit

officio m (plural offici)

  1. (dated) Alternative form of ufficio

Etymology 2 edit

Verb edit

officio

  1. first-person singular present indicative of officiare

Latin edit

Alternative forms edit

Etymology edit

From Proto-Italic *opifakjō. Equivalent to ob- (against) +‎ faciō (make, act).

Pronunciation edit

Verb edit

officiō (present infinitive officere, perfect active offēcī, supine offectum); third conjugation iō-variant

  1. to obstruct, hinder, block
    Synonyms: supprimō, intersaepiō, moror, prohibeō, impediō, refrēnō, obstruō, dētineō, retineō, arceō, cohibeō, inclūdō, perimō, obstō, tardō, premō, reprimō, saepiō, comprimō, sustentō
    Antonyms: līberō, eximō, vindicō, servō, exonerō, absolvō, excipiō, ēmittō
  2. (figuratively) to stand in the way of, oppose
    Synonyms: adversor, obstō, resistō, vetō, dīvertō, restō, recūsō, subsistō, repugnō, refrāgor, oppōnō, obversor
  3. to be detrimental or hurtful to (+ dative)
    Antonyms: iuvō, adiuvō, foveō, assistō, prōficiō, prōsum, adiūtō

Conjugation edit

   Conjugation of officiō (third conjugation -variant)
indicative singular plural
first second third first second third
active present officiō officis officit officimus officitis officiunt
imperfect officiēbam officiēbās officiēbat officiēbāmus officiēbātis officiēbant
future officiam officiēs officiet officiēmus officiētis officient
perfect offēcī offēcistī offēcit offēcimus offēcistis offēcērunt,
offēcēre
pluperfect offēceram offēcerās offēcerat offēcerāmus offēcerātis offēcerant
future perfect offēcerō offēceris offēcerit offēcerimus offēceritis offēcerint
passive present officior officeris,
officere
officitur officimur officiminī officiuntur
imperfect officiēbar officiēbāris,
officiēbāre
officiēbātur officiēbāmur officiēbāminī officiēbantur
future officiar officiēris,
officiēre
officiētur officiēmur officiēminī officientur
perfect offectus + present active indicative of sum
pluperfect offectus + imperfect active indicative of sum
future perfect offectus + future active indicative of sum
subjunctive singular plural
first second third first second third
active present officiam officiās officiat officiāmus officiātis officiant
imperfect officerem officerēs officeret officerēmus officerētis officerent
perfect offēcerim offēcerīs offēcerit offēcerīmus offēcerītis offēcerint
pluperfect offēcissem offēcissēs offēcisset offēcissēmus offēcissētis offēcissent
passive present officiar officiāris,
officiāre
officiātur officiāmur officiāminī officiantur
imperfect officerer officerēris,
officerēre
officerētur officerēmur officerēminī officerentur
perfect offectus + present active subjunctive of sum
pluperfect offectus + imperfect active subjunctive of sum
imperative singular plural
first second third first second third
active present office officite
future officitō officitō officitōte officiuntō
passive present officere officiminī
future officitor officitor officiuntor
non-finite forms active passive
present perfect future present perfect future
infinitives officere offēcisse offectūrum esse officī offectum esse offectum īrī
participles officiēns offectūrus offectus officiendus,
officiundus
verbal nouns gerund supine
genitive dative accusative ablative accusative ablative
officiendī officiendō officiendum officiendō offectum offectū

Noun edit

officiō n

  1. dative/ablative singular of officium

Derived terms edit

References edit

  • officio”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • officio”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • Carl Meißner; Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
    • to look after, guard a person's interests, welfare: rationibus alicuius prospicere or consulere (opp. officere, obstare, adversari)
    • to obscure the mental vision: mentis quasi luminibus officere (vid. sect. XIII. 6) or animo caliginem offundere
    • to obstruct a person's view, shut out his light by building: luminibus alicuius obstruere, officere
    • (ambiguous) to perform the last rites for a person: supremo officio in aliquem fungi
    • (ambiguous) to do one's duty: officio suo satisfacere (Div. in Caec. 14. 47)
    • (ambiguous) to do one's duty: officio suo fungi
    • (ambiguous) to neglect one's duty: ab officio discedere
    • (ambiguous) to neglect one's duty: de, ab officio decedere
    • (ambiguous) to neglect one's duty: officio suo deesse (Fam. 7. 3)
    • (ambiguous) to remain faithful to one's duty: in officio manere (Att. 1. 3)
    • (ambiguous) to let oneself be perverted from one's duty: ab officio abduci, avocari
    • (ambiguous) without violating, neglecting one's duty: salvo officio (Off. 3. 1. 4)
    • (ambiguous) to keep good discipline amongst one's men: milites coercere et in officio continere (B. C. 1. 67. 4)
    • (ambiguous) to keep some one in subjection: aliquem in officio continere
    • (ambiguous) to remain in subjection: in officio manere, permanere
  • officio in Ramminger, Johann (accessed 16 July 2016) Neulateinische Wortliste: Ein Wörterbuch des Lateinischen von Petrarca bis 1700[2], pre-publication website, 2005-2016

Portuguese edit

Noun edit

officio m (plural officios)

  1. Obsolete spelling of ofício