orzeczenie
Polish edit
Etymology edit
Pronunciation edit
Noun edit
orzeczenie n
- (uncountable) verbal noun of orzec
- (countable, grammar) predicate (part of the sentence (or clause) which states a property that a subject has or is characterized by)
- Synonym: predykat
- (countable, law) judgment, verdict (decision of a court regarding the rights and liabilities of parties in a legal action or proceeding)
- (countable, law) attestation, certificate (opinion on a matter; an adjudication or decision)
- Synonyms: decyzja, opinia, rozstrzygnięcie
Declension edit
Declension of orzeczenie
| singular | plural | |
|---|---|---|
| nominative | orzeczenie | orzeczenia |
| genitive | orzeczenia | orzeczeń |
| dative | orzeczeniu | orzeczeniom |
| accusative | orzeczenie | orzeczenia |
| instrumental | orzeczeniem | orzeczeniami |
| locative | orzeczeniu | orzeczeniach |
| vocative | orzeczenie | orzeczenia |
Further reading edit
- orzeczenie in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
- orzeczenie in Polish dictionaries at PWN
- orzeczenie in PWN's encyclopedia