praecautus
Latin edit
Etymology edit
Perfect passive participle of praecaveō.
Participle edit
praecautus (feminine praecauta, neuter praecautum); first/second-declension participle
- guarded against
Declension edit
First/second-declension adjective.
| Number | Singular | Plural | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
| Nominative | praecautus | praecauta | praecautum | praecautī | praecautae | praecauta | |
| Genitive | praecautī | praecautae | praecautī | praecautōrum | praecautārum | praecautōrum | |
| Dative | praecautō | praecautō | praecautīs | ||||
| Accusative | praecautum | praecautam | praecautum | praecautōs | praecautās | praecauta | |
| Ablative | praecautō | praecautā | praecautō | praecautīs | |||
| Vocative | praecaute | praecauta | praecautum | praecautī | praecautae | praecauta | |
References edit
- “praecautus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- praecautus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.