prinus
Latin edit
Etymology edit
From Ancient Greek πρῖνος (prînos).
Pronunciation edit
- (Classical) IPA(key): /ˈpriː.nus/, [ˈpriːnʊs̠]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /ˈpri.nus/, [ˈpriːnus]
Noun edit
prīnus f (genitive prīnī); second declension
Declension edit
Second-declension noun.
Case | Singular | Plural |
---|---|---|
Nominative | prīnus | prīnī |
Genitive | prīnī | prīnōrum |
Dative | prīnō | prīnīs |
Accusative | prīnum | prīnōs |
Ablative | prīnō | prīnīs |
Vocative | prīne | prīnī |
References edit
- “prinus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- prinus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- “prinus”, in The Perseus Project (1999) Perseus Encyclopedia[1]
- “prinus”, in William Smith, editor (1854, 1857), A Dictionary of Greek and Roman Geography, volume 1 & 2, London: Walton and Maberly