pugnator
Latin edit
Etymology edit
Derived from pugnō (“I fight”) + -tor (agent noun suffix)
Pronunciation edit
- (Classical) IPA(key): /puɡˈnaː.tor/, [pʊŋˈnäːt̪ɔr]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /puɲˈɲa.tor/, [puɲˈɲäːt̪or]
Noun edit
pugnātor m (genitive pugnātōris, feminine pūgnātrīx); third declension
Declension edit
Third-declension noun.
Case | Singular | Plural |
---|---|---|
Nominative | pugnātor | pugnātōrēs |
Genitive | pugnātōris | pugnātōrum |
Dative | pugnātōrī | pugnātōribus |
Accusative | pugnātōrem | pugnātōrēs |
Ablative | pugnātōre | pugnātōribus |
Vocative | pugnātor | pugnātōrēs |
Descendants edit
- Italian: pugnatore (obsolete)
Verb edit
pugnātor
References edit
- “pugnator”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “pugnator”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- pugnator in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette