recitator
See also: recitátor
Latin edit
Etymology edit
Pronunciation edit
- (Classical) IPA(key): /re.kiˈtaː.tor/, [rɛkɪˈt̪äːt̪ɔr]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /re.t͡ʃiˈta.tor/, [ret͡ʃiˈt̪äːt̪or]
Noun edit
recitātor m (genitive recitātōris); third declension
Declension edit
Third-declension noun.
Case | Singular | Plural |
---|---|---|
Nominative | recitātor | recitātōrēs |
Genitive | recitātōris | recitātōrum |
Dative | recitātōrī | recitātōribus |
Accusative | recitātōrem | recitātōrēs |
Ablative | recitātōre | recitātōribus |
Vocative | recitātor | recitātōrēs |
Verb edit
recitātor
References edit
- “recitator”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- “recitator”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
- recitator in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
Romanian edit
Etymology edit
Borrowed from French récitateur. By surface analysis, recita + -tor.
Noun edit
recitator m (plural recitatori)
Declension edit
Declension of recitator
singular | plural | |||
---|---|---|---|---|
indefinite articulation | definite articulation | indefinite articulation | definite articulation | |
nominative/accusative | (un) recitator | recitatorul | (niște) recitatori | recitatorii |
genitive/dative | (unui) recitator | recitatorului | (unor) recitatori | recitatorilor |
vocative | recitatorule | recitatorilor |