roncar
Catalan edit
Etymology edit
Inherited from Old Catalan roncar, from Latin rhonchāre, a verb based on rhonchus, borrowed from Ancient Greek ῥόγχος (rhónkhos, “snoring”).
Pronunciation edit
Verb edit
roncar (first-person singular present ronco, first-person singular preterite ronquí, past participle roncat); root stress: (Central, Valencian, Balearic) /o/
- to snore
- to purr
- Synonym: ronronejar
Conjugation edit
infinitive | roncar | ||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
gerund | roncant | ||||||
past participle | masculine | feminine | |||||
singular | roncat | roncada | |||||
plural | roncats | roncades | |||||
person | singular | plural | |||||
first | second | third | first | second | third | ||
indicative | jo | tu | ell/ella vostè |
nosaltres nós |
vosaltres vós |
ells/elles vostès | |
present | ronco | ronques | ronca | ronquem | ronqueu | ronquen | |
imperfect | roncava | roncaves | roncava | roncàvem | roncàveu | roncaven | |
future | roncaré | roncaràs | roncarà | roncarem | roncareu | roncaran | |
preterite | ronquí | roncares | roncà | roncàrem | roncàreu | roncaren | |
conditional | roncaria | roncaries | roncaria | roncaríem | roncaríeu | roncarien | |
subjunctive | jo | tu | ell/ella vostè |
nosaltres nós |
vosaltres vós |
ells/elles vostès | |
present | ronqui | ronquis | ronqui | ronquem | ronqueu | ronquin | |
imperfect | ronqués | ronquessis | ronqués | ronquéssim | ronquéssiu | ronquessin | |
imperative | — | tu | vostè | nosaltres | vosaltres vós |
vostès | |
affirmative | — | ronca | ronqui | ronquem | ronqueu | ronquin | |
negative (no) | — | no ronquis | no ronqui | no ronquem | no ronqueu | no ronquin |
Derived terms edit
References edit
- “roncar” in Diccionari de la llengua catalana, segona edició, Institut d’Estudis Catalans.
- “roncar” in Diccionari català-valencià-balear, Antoni Maria Alcover and Francesc de Borja Moll, 1962.
Galician edit
Etymology edit
From Old Galician-Portuguese, from Latin rhonchāre, from rhonchus, from Ancient Greek ῥόγχος (rhónkhos, “snoring”).
Verb edit
roncar (first-person singular present ronco, first-person singular preterite ronquei, past participle roncado)
Conjugation edit
1Less recommended.
Derived terms edit
References edit
- “rronco” in Dicionario de Dicionarios do galego medieval, SLI - ILGA 2006–2022.
- “rronco” in Xavier Varela Barreiro & Xavier Gómez Guinovart: Corpus Xelmírez - Corpus lingüístico da Galicia medieval. SLI / Grupo TALG / ILG, 2006–2018.
- “roncar” in Dicionario de Dicionarios da lingua galega, SLI - ILGA 2006–2013.
- “roncar” in Dicionario da Real Academia Galega, Royal Galician Academy.
- “roncar” in Tesouro informatizado da lingua galega. Santiago: ILG.
- “roncar” in Dicionário Estraviz de galego (2014).
- “roncar” in Álvarez, Rosario (coord.): Tesouro do léxico patrimonial galego e portugués, Santiago de Compostela: Instituto da Lingua Galega.
Occitan edit
Pronunciation edit
Audio (file)
Verb edit
Further reading edit
- Yves Lavalade, Dictionnaire d'usage occitan/français - Limousin, Marche, Périgord, Institut d'Estudis Occitans dau Lemosin, 2010, →ISBN; page 500
- Diccionari General de la Lenga Occitana, L’Academia occitana – Consistòri del Gai Saber, 2008-2024, page 572.
Portuguese edit
Etymology edit
From Old Galician-Portuguese roncar, from Latin rhonchāre, from rhonchus, from Ancient Greek ῥόγχος (rhónkhos, “snoring”), of imitative origin.
Pronunciation edit
- Hyphenation: ron‧car
Verb edit
roncar (first-person singular present ronco, first-person singular preterite ronquei, past participle roncado)
- to snore (to breathe during sleep with harsh noises)
- Synonym: ressonar
- to make harsh noises (such as the sound of a car’s engine)
- to rumble (to make a low pitched noise)
Conjugation edit
1Brazilian Portuguese.
2European Portuguese.
Related terms edit
Spanish edit
Etymology edit
Inherited from Old Spanish roncar, inherited from Latin rhonchāre, a verb based on rhonchus, borrowed from Ancient Greek ῥόγχος (rhónkhos, “snoring”).
Pronunciation edit
Verb edit
roncar (first-person singular present ronco, first-person singular preterite ronqué, past participle roncado)
- to snore
Conjugation edit
infinitive | roncar | ||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
gerund | roncando | ||||||
past participle | masculine | feminine | |||||
singular | roncado | roncada | |||||
plural | roncados | roncadas | |||||
singular | plural | ||||||
1st person | 2nd person | 3rd person | 1st person | 2nd person | 3rd person | ||
indicative | yo | tú vos |
él/ella/ello usted |
nosotros nosotras |
vosotros vosotras |
ellos/ellas ustedes | |
present | ronco | roncastú roncásvos |
ronca | roncamos | roncáis | roncan | |
imperfect | roncaba | roncabas | roncaba | roncábamos | roncabais | roncaban | |
preterite | ronqué | roncaste | roncó | roncamos | roncasteis | roncaron | |
future | roncaré | roncarás | roncará | roncaremos | roncaréis | roncarán | |
conditional | roncaría | roncarías | roncaría | roncaríamos | roncaríais | roncarían | |
subjunctive | yo | tú vos |
él/ella/ello usted |
nosotros nosotras |
vosotros vosotras |
ellos/ellas ustedes | |
present | ronque | ronquestú ronquésvos2 |
ronque | ronquemos | ronquéis | ronquen | |
imperfect (ra) |
roncara | roncaras | roncara | roncáramos | roncarais | roncaran | |
imperfect (se) |
roncase | roncases | roncase | roncásemos | roncaseis | roncasen | |
future1 | roncare | roncares | roncare | roncáremos | roncareis | roncaren | |
imperative | — | tú vos |
usted | nosotros nosotras |
vosotros vosotras |
ustedes | |
affirmative | roncatú roncávos |
ronque | ronquemos | roncad | ronquen | ||
negative | no ronques | no ronque | no ronquemos | no ronquéis | no ronquen |
Related terms edit
Further reading edit
- “roncar”, in Diccionario de la lengua española, Vigésima tercera edición, Real Academia Española, 2014