Latin edit

Etymology edit

satis (enough, sufficient) +‎ faciō (to make, construct)

Pronunciation edit

Verb edit

satisfaciō (present infinitive satisfacere, perfect active satisfēcī, supine satisfactum); third conjugation iō-variant, irregular passive voice

  1. to satisfy, content
  2. to secure, pay off
  3. to apologize, make amends

Conjugation edit

   Conjugation of satisfaciō (third conjugation -variant, irregular and partially suppletive in the passive)
indicative singular plural
first second third first second third
active present satisfaciō satisfacis satisfacit satisfacimus satisfacitis satisfaciunt
imperfect satisfaciēbam satisfaciēbās satisfaciēbat satisfaciēbāmus satisfaciēbātis satisfaciēbant
future satisfaciam satisfaciēs satisfaciet satisfaciēmus satisfaciētis satisfacient
perfect satisfēcī satisfēcistī satisfēcit satisfēcimus satisfēcistis satisfēcērunt,
satisfēcēre
pluperfect satisfēceram satisfēcerās satisfēcerat satisfēcerāmus satisfēcerātis satisfēcerant
future perfect satisfēcerō satisfēceris satisfēcerit satisfēcerimus satisfēceritis satisfēcerint
passive present satisfīō satisfīs satisfit satisfīmus satisfītis satisfīunt
imperfect satisfīēbam satisfīēbās satisfīēbat satisfīēbāmus satisfīēbātis satisfīēbant
future satisfīam satisfīēs satisfīet satisfīēmus satisfīētis satisfīent
perfect satisfactus + present active indicative of sum
pluperfect satisfactus + imperfect active indicative of sum
future perfect satisfactus + future active indicative of sum
subjunctive singular plural
first second third first second third
active present satisfaciam satisfaciās satisfaciat satisfaciāmus satisfaciātis satisfaciant
imperfect satisfacerem satisfacerēs satisfaceret satisfacerēmus satisfacerētis satisfacerent
perfect satisfēcerim satisfēcerīs satisfēcerit satisfēcerīmus satisfēcerītis satisfēcerint
pluperfect satisfēcissem satisfēcissēs satisfēcisset satisfēcissēmus satisfēcissētis satisfēcissent
passive present satisfīam satisfīās satisfīat satisfīāmus satisfīātis satisfīant
imperfect satisfierem satisfierēs satisfieret satisfierēmus satisfierētis satisfierent
perfect satisfactus + present active subjunctive of sum
pluperfect satisfactus + imperfect active subjunctive of sum
imperative singular plural
first second third first second third
active present satisface satisfacite
future satisfacitō satisfacitō satisfacitōte satisfaciuntō
passive present satisfī satisfīte
future satisfītō satisfītō satisfītōte satisfīuntō
non-finite forms active passive
present perfect future present perfect future
infinitives satisfacere satisfēcisse satisfactūrum esse satisfierī satisfactum esse satisfactum īrī
participles satisfaciēns satisfactūrus satisfactus satisfaciendus,
satisfaciundus
verbal nouns gerund supine
genitive dative accusative ablative accusative ablative
satisfaciendī satisfaciendō satisfaciendum satisfaciendō satisfactum satisfactū

Derived terms edit

Descendants edit

References edit

  • satisfacio”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • satisfacio”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • satisfacio in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
  • Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
    • to accede to a man's petitions: alicui petenti satisfacere, non deesse
    • to satisfy a person's wishes: voluntati alicuius satisfacere, obsequi
    • to respond to expectations: exspectationi satisfacere, respondere
    • to give some one satisfaction for an injury: satisfacere alicui pro (de) iniuriis
    • to do one's duty: officio suo satisfacere (Div. in Caec. 14. 47)