scrutinium
Latin edit
Etymology edit
From scrūtor.
Noun edit
scrūtinium n (genitive scrūtiniī or scrūtinī); second declension
Declension edit
Second-declension noun (neuter).
Case | Singular | Plural |
---|---|---|
Nominative | scrūtinium | scrūtinia |
Genitive | scrūtiniī scrūtinī1 |
scrūtiniōrum |
Dative | scrūtiniō | scrūtiniīs |
Accusative | scrūtinium | scrūtinia |
Ablative | scrūtiniō | scrūtiniīs |
Vocative | scrūtinium | scrūtinia |
1Found in older Latin (until the Augustan Age).
Descendants edit
- → Catalan: escrutini
- → English: scrutiny
- → French: scrutin
- → Italian: scrutinio
- → Portuguese: escrutínio
- → Romanian: scrutin
- → Spanish: escrutinio
- ⇒ Vulgar Latin: *scrutiniare
- Galician: escudriñar
- Spanish: escudriñar
- Catalan: escodrinyar
References edit
- “scrutinium”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- scrutinium in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition with additions by D. P. Carpenterius, Adelungius and others, edited by Léopold Favre, 1883–1887)
- scrutinium in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- scrutinium in Ramminger, Johann (2016 July 16 (last accessed)) Neulateinische Wortliste: Ein Wörterbuch des Lateinischen von Petrarca bis 1700[1], pre-publication website, 2005-2016